Komende zaterdag ga ik weer meedoen aan de jaarlijkse meerkamp voor atleten van onze vereniging. Aan deze onderlinge wedstrijd heb ik een jaar of achttien geparticipeerd, en meestal won ik. Vooral omdat wij een kleine atletiekvereniging hebben, terwijl mijn jaargang slechts bestaat uit enkele lieden, van wie driekwart uitsluitend zwoegend hun rondjes draait. De jongens van de lange adem dus en die peinzen er niet over iets anders te doen dan rennen. Aldus blijven er iets van drie stramme heren over die eind jaren vijftig het levenslicht zagen.
Aangezien ik de enige ben die zo autistisch is om in de eenzaamheid van de mancave met gewichten te zeulen en de bijna sneue gewoonte heeft om sprintend een in de nabijheid van onze woning aanwezige heuvel te bestormen, heb ik vanzelf een aanzienlijk voorsprong qua voorbereiding. Dat betaalt uit. Overigens staan er bovenop dat heuveltje voor peuters bedoelde klimrekjes en wipkippen opgesteld, zodat mijn hijgende verschijning soms aanleiding geeft tot paniek onder de peuters en vooral bij hun ouders.
Onderhand raak ik verzeild in een leeftijdscategorie waarbij omstanders ofwel hun diepe bewondering betuigen, of worden besprongen door de gedachte dat er toch zeker iemand moet zijn die deze ouwe gek tegen zichzelf in bescherming wil nemen. Want wat gedacht van een kalende man die met evident weinig souplesse achtereen een honderd meter loopt – wilt u onderweg een verversingspost meneer? -, een speer werpt, een discus smijt en een kogel stoot (laat ‘m niet op uw voeten vallen!), vervolgens tracht zonder fysiek malheur in een zandbak of op een springmat terecht te komen (wij helpen u wel overeind hoor) en langzaam richting de finish van de afsluitende duizend meter vibreert. Dat levert in ieder geval oud zeer op – naar het schijnt ook bij omstanders, die mij immers in een strak shortje en een tepeltonend shirtje zien excelleren. Zelf lig ik minstens een week in de kreukels en verplaats ik mij als een man die nóg ouder is.
Daarom is het wellicht verstandig om er na komende zaterdag een punt achter te zetten. Op mijn dieptepunt stoppen als het ware. De mastersite van atletiek.nl bracht mij evenwel tot andere gedachten. Deze staat vol met foto’s van ouwe vellen, waarvan sommigen behangen zijn met medailles, die soms in exotische oorden als Australië en Ecuador worden verzameld. Oude mannen- en vrouwenatletiek is internationaal enorm populair. Met een schuin oog op mijn prestaties tijdens de Onderlinge dacht ik: oké, misschien tijd om met andere oudere idioten af te reizen en wat edelmetaal te verzamelen.
Eindelijk wat serieuze concurrentie, hoewel het hopelijk weer niet té serieus is. Een oudere man die verliest is immers dubbel zielig.
Erik Endlich
