Pispaaltjes
Mijn indruk is dat het aantal valpartijen in wielerkoersen groter wordt. Ik ga het rijtje valpartijen van de afgelopen maanden niet allemaal met u doornemen, daar is al meer dan genoeg over geschreven en sommige beelden staan nog steeds op mijn netvlies. Zo lag Steven Kruijswijk er onlangs niet echt lekker bij tijdens de Ronde van Spanje en het is helaas de tweede keer dat een valpartij een stokje (of een paaltje) steekt voor zijn ambities in een grote meerdaagse etappekoers.
Is het aantal valpartijen alleen maar pech, mogelijk toeval of zijn er oorzaken aan te wijzen waarom ze steeds meer voorkomen?
Ik ben van mening dat valpartijen ook de renners zelf kunnen worden aangerekend. Natuurlijk liggen de onderlinge kwaliteiten wat betreft stuurmanskunst ver uiteen, waardoor valpartijen niet altijd te vermijden zijn. Ook zijn er op het parcours te veel kunstmatige obstakels, zoals vluchtheuvels, rotondes, verkeersdrempels, bloembakken, hoge stoepranden en wegversmallingen, waardoor regelmatig en onnodig zeer gevaarlijke situaties ontstaan. Vlak overigens ook het publiek niet uit, met name tijdens bergetappes. Over het aantal en de aard van de regels voor de motoren in de koers valt eveneens nog veel te zeggen.
Niettemin pleit ik voor minder renners in een koers en dat houdt dus automatisch in kleinere ploegen, want een peloton van om en nabij tweehonderd renners is echt vragen om ongelukken. De organisatoren moeten veel meer aandacht besteden aan veiligheid, want die wordt in gevaar gebracht door de kunstmatige hindernissen en ook moet de vrijheid van het publiek op sommige plekken aan banden worden gelegd. Hier ligt dus een taak voor de renners; zij moeten dit soort risico’s niet langer accepteren en ze kunnen dit kracht bij zetten door een keer niet te starten.
Renners moeten zelf bepalen hoeveel risico ze bereid zijn te nemen. Ze moeten in gesprek gaan met de organisaties en hogere eisen stellen aan de veiligheid.
Het paaltje dat Steven Kruijswijk de das omdeed, had daar natuurlijk nooit mogen staan. De organisatie heeft duidelijk verzaakt en had dit obstakel of moeten verwijderen of moeten afzetten met een lint, een strobaal moeten plaatsen en moeten opnemen in het roadbook. Niets van dit alles echter en helaas is Steven Kruijswijk het zoveelste slachtoffer van een valpartij met gevolgen, een valpartij die voorkomen had kunnen worden.
Valpartijen kunnen in het wielrennen niet worden uitgebannen. Op de fiets blijven zitten hoort bij het vak van de wielrenner. Wat een uitzondering moet zijn, lijkt een gewoonte te worden. De kopmannen en kopvrouwen moeten zich minder voor paal laten zetten en er zeker niet meer tegen aan kunnen rijden. Als puntje bij paaltje komt moeten ze weigeren dit soort omstandigheden nog langer te accepteren. Ook voor de slaven van de weg is de slavernij echt al een tijdje afgeschaft.
Chris Walraven
