Hoera! Ik ben van het anti Lyme-infuus af! De naald die ik veertien dagen bij mij droeg en die iets van negen verschillende verpleegkundigen dagelijks koppelden aan een kapstok met doorzichtige zakken antibioticum, ligt eruit. Ik ben zelfs al weer aan het rennen. Maar ik ben nog steeds niet verlost van het geneeskundig circuit. Want alsof het mij nog maar eens ingepeperd moet worden dat ik de leeftijd van de oude mannen nader, kreeg ik een dikke en hip gekleurde enveloppe op de mat, waarin stond dat ze mijn poep wilden hebben. Eerlijk. Het gaat om een landelijk onderzoek naar darmkanker bij 55-plussers. Wie het ongeluk heeft dat er bloedsporen in zijn of haar ontlasting worden aangetroffen, krijgt een nader onderzoek. Heremetijd: laten we hopen van niet zeg. De idee is dat een vroegtijdig ontdekte darmkanker adequaat en met een goede kans op genezing kan worden aangepakt.
Aangezien er in omfloerste bewoordingen stond dat je ‘de vaste ontlasting diende op te vangen’, werd het kennelijk aan de eigen vindingrijkheid overgelaten hoe dat te doen. Wij hebben namelijk thuis het soort toilet waarin afscheidingsproducten zonder obstakels in het water vallen en deels in het riool verdwijnen. De wederhelft, die van de praktische is, gaf mij een olijvenbakje van plastic dat precies in de verdwijnopening van de WC paste. Vanzelf was dat bakje leeg en goed omgespoeld en waarachtig: het paste precies. Vanwege de kruidige maaltijd een dag eerder ging het ledigen van de darmen zodanig voortvarend, dat het bakje tot over de rand gevuld was.
Hoewel in de vaste ontlasting van anderen peuteren weerzinwekkend is, levert het in een buisje prutsen van de eigen stront evenmin plezierige werkzaamheden op. Terwijl de wederhelft uit de verte’Hoe gaat het?’ riep, stond ik met kleverige billen – ik kon immers geen papier op de excrementen gooien – en bij het flauwe licht van de spaarlamp met dat buisje te prutsen.
Eindelijk had ik het buisje vol. Vervolgens haastte ik mij naar de retourenveloppe en las ik de instructies. Die had ik achteraf beter eerst kunnen lezen. Want het was zondag en de enveloppe moest de volgende dag in het laboratorium zijn. Daarbij was het voldoende om aan het bijgeleverde pipetje, dat ik het buisje past, een flintertje poep te doen in plaats van de hele buis vol. Voor de sukkels die in het weekend monsters namen, was het zaak deze in de koelkast te plaatsen in afwachting van de postbestelling van de volgende dag. Aldus kwam mijn volle buis tussen de vleeswaren te liggen.
Deze vergat ik tot de volgende dag 17.10 uur. Ik fietste haastig met retourenveloppe waarin de nog koude buis naar het postkantoor. Waar een pinnige dame zei, dat de postzak reeds gesloten was.
Ik heb, eenmaal thuisgekomen, de hele bliksemse poepzooi mét enveloppe en instructies in de Otto gesmeten. Laat ze in de stront zakken.
Erik Endlich
mooi stukkie gozert… erg gelachen…