Hoe u erover denkt weet ik niet, maar ik volg het drama rond de Oekraïne dagelijks en de teneur is: Poetin is een ploert. Verder zucht het arme Oekraïense volk onder het imperialisme van deze machtswellusteling en heb ik dus hevig medelijden met de burgerbevolking, terwijl ik duim voor het heroïsche leger van dat land. Nu dit in beginsel een stukje over sport betreft, is de vraag hoe voorgaande constateringen c.q. verzuchtingen zich verhouden tot – in mijn geval – het hardlopen. Nu: in geen enkel opzicht. Ik verklaar mij nader.
Tijdens onze trainingen op de baan en in het bos wordt geen enkele bespiegeling gewijd aan politiek: nationaal noch internationaal. Hieruit zou de buitenwacht de conclusie kunnen trekken dat het onder lopers slecht gesteld is met de algemene ontwikkeling in het algemeen en het politiek besef in het bijzonder. Ofschoon dat bij enkele wat simpele atleten zeker het geval zal zijn, is hiervan geenszins sprake bij mij en de meeste andere hardlopers. Niettemin kent het hardlopen het zelden uitgesproken adagium dat het ventileren van gedachten met betrekking tot recente gebeurtenissen op het wereldtoneel en binnen de enigszins benauwde arena van het politieke debat niet getolereerd wordt. Dat kom, omdat men plezier wil hebben. Uitsluitend dat.
Hoewel dit op het eerste gezicht getuigt van oppervlakkigheid, kan ik deze attitude wel billijken. Want het zal ongetwijfeld bij veel atleten thuis hommeles zijn. Er is een gewelddadige partner, de kinderen hebben gedragsafwijkingen, de hond blijft halsstarrig pissen op het tapijt, de buurman is handtastelijk, de buurtpubers gooien eieren tegen de gevel, men kampt met gordelroos of ongedierte. De idee van sporten is, dit min of meer ernstige malheur tijdelijk uit het overspannen hoofd te zetten. Vanzelf geldt dat in het algemeen voor recente gebeurtenissen van onrustbarende aard. Sport lost dat tijdelijk op. Maar goed ook, want wee degene die zich niet kan bevrijden van de ellende die incidenteel of chronisch ons leven zuur maakt. In plaats daarvan vertoeft men ruim een uur lang in de endorfinerijke zone, daar waar men zich ontstijgt aan de realiteit van alle dag, in een flow waarin de ruimte voor de ordinaire werkelijkheid ontbreekt.
Daarbij helpt, dat ik niet bijzonder serieus ben. Een zweem van een ernstig gesprek wordt terstond door mij afgekapt, waarna ik deze of gene er tussen neem of belachelijk maak. Dat is namelijk een liefhebberij van mij. Onnodig te zeggen, dat al het voorgaande niet snel leidt tot de lust om sombere gedachten te delen. In zekere zin ben ik dus een therapeut. Jammer, dat mijn vergoeding niet dienovereenkomstig is. Want met mijn snaakse opmerkingen en dankzij de instructies die ik geef maak ik de clubleden gelukkig. Tijdelijk weliswaar, wat ook het geval is bij de inname van harddrugs en bij het gevoel dat de oudste beweging biedt. Maar zó ver gaat mijn service niet.
Erik Endlich
