Nee, ik doel niet op de beste band uit Twente genaamd Poor John. Twee broers die een voltallige band (drum, gitaar, bas, mondharmonica, zang) vormen met vier benen, drie handen en twee stemmen. Niet zij. Ik doel op John. Johnny. Johnny Hoogerland.
De wielrenner uit Zeeland ligt op de intensive care ergens in Spanje. Vijf gebroken ribben, inwendige bloedingen, verwondingen aan zijn rug – en dat aan de vooravond van een nieuw wielerseizoen. De meeste niet-wielerliefhebbers kennen Hoogerland omdat hij al eens eerder met zijn tengere lijf in het prikkeldraad belandde. Een ware poor John, dat is ‘ie.
Laatst ontmoette ik hem in Peking, tijdens de Ronde van Peking. Ik interviewde hem voor NOS Langs de Lijn, omdat Johnny nooit eerder in Peking danwel China was geweest. “Wat gaat er hier door je heen?”, vroeg ik hem als een ware Smeets midden op het Plein van de Hemelse Vrede. “Ik vind het hier echt te hek”, antwoordde Johnny op z’n Johnny’s. Gek genoeg zegt de Zeeuw namelijk altijd hek in plaats van gek.
Terwijl zijn fiets ongeduldig tussen zijn benen zwiept en hij iedere beweging om zich heen in hem opneemt, merkt hij op: “Ja, die Mao hè, die daar zo hangt boven dat plein. Dat kunnen wij ons niet voorstellen, hè. Zo’n man, dat zou in onze ogen gewoon, ja… gewoon … een varken zijn.” Een stevige uitspraak, zeker in China. Maar ik vind Johnny natuurlijk ‘te hek’.
Diezelfde avond belt hij op. “Of ‘ie dat wel had mogen zeggen, van dat varken.” Ik leg de wielrenner uit dat hij rustig kan gaan slapen zodat hij morgen weer fris aan de start verschijnt. “Geen zorgen, in China is een varken een edel dier“, zeg ik geruststellend. “Sterker nog, volgens de Chinese astrologie ben ik zelfs een varken.”
De volgende dag blijkt dat Johnny’s ploeggenoten hem proberen op de kast te jagen. Door te zeggen dat hij China zal worden uitgezet, omdat ‘ie Mao een varken heeft genoemd op de nationale radio in Nederland. Poor John.
Maar medelijden heeft deze wielrenner helemaal niet nodig. Johnny redt zich wel. Niet vaak ontmoette ik zo’n nieuwsgierig persoon. Hij wilde alles weten over China. En stelt vragen die een ander niet durft te stellen. Zoals: “En, hoe lang woon je hier dan?” Ik: “Bijna een jaar nu.” Johnny, terwijl hij even snel links, rechts en omhoog kijkt: “Is dat niet heel eenzaam?” Zeg nou zelf, dat is toch uniek, zo’n vraag?
Ook al houden zijn ploeggenoten hem voor de ‘hek’ en ook al ligt hij nu volledig in de kreukels in een ziekenhuis: Johnny komt terug. Met zo’n eigenzinnig karakter kan dat niet anders. En tot die tijd, Poor Johnny, wens ik je beterschap.
