Rotterdam blijft altijd bij mij een speciaal plekje innemen en dat viel mij weer eens op tijdens het kijken naar de WK Triatlon afgelopen zaterdagmiddag. De skyline van Rotterdam werd prachtig en regelmatig in beeld gebracht gedurende een lange reportage over dit evenement.
Om op wereldniveau voor de prijzen te gaan, moet je niet alleen een uitmuntend sporter zijn, maar vooral ook allround. Zwemmen, fietsen en hardlopen zijn verschillende disciplines, waarbij je diverse spiergroepen moet gebruiken. Dat kon je bijvoorbeeld heel goed zien op het moment dat de zwemmers uit het water kwamen en een trapje moesten oplopen: veel val- of struikelpartijen. Bovendien moet je in alle drie deze sporten goed tot zeer goed presteren om op niveau mee te kunnen doen en dus zijn het bijzondere sportprestaties en dan te bedenken dat bij de ‘Iron Man’ op Hawaï de afstanden nog eens vier keer zo lang zijn.
Toch moet ik bekennen dat mijn belangstelling steeds meer uitging naar de beelden van Rotterdam in plaats van naar de sporters. Ik vond het kijken naar de wedstrijd bij de mannen namelijk helemaal niets, er zat weinig spanning in. Er ontstonden al snel enkele groepjes die vervolgens in georganiseerd verband als een soort optocht achter elkaar aan bleven zwemmen, fietsen en hardlopen.
De wedstrijd bij de vrouwen gaf eenzelfde beeld te zien, maar dan in overtreffende trap. De eerste drie plekken waren feitelijk bij het wisselen van zwemmen naar fietsen al bekend en van spanning was ook hier al snel geen sprake. Bij de vrouwen liep echter Rachel Klamer mee en dat bracht gelukkig nog enige opwinding. Deze allround atleet, woonachtig in Beuningen in Twente, heeft een mooie prestatie geleverd door als zevende van de wereld te finishen. Wekregen haar helaas te weinig in beeld en daardoor werden we te weinig betrokken bij haar wedstrijd. Het deed geen recht aan haar prestatie en dat verdient zij niet.
Misschien moet er eens nagedacht worden over een andere wedstrijdopzet, een opzet die meer spektakel biedt, waardoor meer mensen op het puntje van de stoel gaan zitten bij het kijken naar een triatlon. Bijvoorbeeld afstappen van de massastarts. Op deze manier wordt het namelijk nooit een kijksport en zelfs ik blijf er nu niet voor thuis. Maar aan de andere kant, deze sporters sporten natuurlijk niet om kijkers een mooie sportmiddag te bezorgen. Zij beoefenen hun sport voornamelijk voor zichzelf en gelijk hebben ze.
Rachel, ik ga ervan uit dat jij er wel van genoten hebt en je mag supertrots zijn op je prachtige prestatie. Je bent met afstand de beste vrouwelijke triatlonatlete van Nederland en behoort tot de beste tien van de wereld. Ik zakte gedurende de wedstrijd dan steeds verder onderuit op de bank, maar na jouw finish ben ik even opgestaan en heb een diepe buiging voor je gemaakt.
Chris Walraven
