Het eerste hoogtepunt van 2019 denderde op Nieuwjaarsdag tegen twee uur ‘s middags mijn werkkamer binnen toen de Wiener Philharmoniker met de Radetzky-mars langs kwam. De volumeknop ging omhoog en in gedachten deed ik mee met die leuke opa uit Turks Fruit. De vitaliteit, de melodie, de cadans, ik heb niet veel met klassieke muziek, maar hier word ik altijd heel vrolijk van.
En het klinkt misschien vreemd, maar ik moest daarbij denken aan de krachtfiguur Jelle van Gorkom, met net zo’n meeslepend ritme, maar dan in de benen. De koning van de BMX overkwam vorig jaar een verschrikkelijk ongeval. Hij brak ongeveer alles, werd wekenlang in coma gehouden en het ergste werd gevreesd. Intussen zijn we een paar maanden verder en langzaam maar zeker komt er weer leven in.
Een terugkeer op de piste zit er niet meer in, maar de revalidatie is in volle gang en de eerste stappen daarbij zijn zelfs alweer gezet. Hij heeft daarbij de volledige steun van zijn vriendin Doete de Vries, die hem na de crash trouw is gebleven en nu zijn hulp is – maar dan wel op heldere voorwaarden: ‘Ik ben niet zijn verpleegster, maar zijn vriendin.’ En hij moet waar mogelijk gewoon zijn steentje bijdragen in het huishouden, want: ‘Het is hier geen hotel.’ Ik wens Doete en Jelle een verder leven als de Radetzky-mars.
Peter Bonder
