Als je een aantal jaren geleden bestuurslid kon worden van een Betaald Voetbal-Organisatie (BVO), dan had je het dus helemaal gemaakt. Je werd plotseling serieus genomen, je naam stond zeer regelmatig in de krant en je begon ook zelf te geloven dat je toch wel heel bijzonder was.
Dat je als ondernemer door keihard te werken vaak al heel wat had bereikt, werd plotseling wat minder belangrijk. Je stond eerder bijna nooit in de krant en je zag ook nooit journalisten, laat staan dat ze juist jou wilden spreken. Buiten het feit dat je ego als bestuurder van een BVO een enorme boost kreeg, begon je ook anders te functioneren en beslissingen te nemen die je in je eigen toko nooit zou nemen. Daar maakte je vooraf wél een reële inschatting van de risico’s en nam je over het algemeen rationele besluiten.
Helaas zorgt een functie in de voetballerij er kennelijk voor dat de ratio bij beslissingen volledig uit beeld verdwijnt. Emotie gaat de bepalende rol spelen en dat loopt in de meeste gevallen totaal verkeerd af. Hoe is het toch mogelijk dat volwassen en degelijke ondernemers zo kunnen veranderen? Dit moet voer voor psychologen zijn, want het lijkt wel of er sprake is van gespleten persoonlijkheden. Jackel en Hide?
Hoewel ik mijn hand zeker niet voor iedereen betrokken bij de voetballerij in het vuur wil steken, weiger ik te geloven dat het gros van deze bestuurders een criminele inslag heeft. Ik denk wel dat bestuurders over het algemeen te veel supporter zijn en emotioneel te dicht op de club zitten, waardoor er ook besluiten genomen worden die niet door de beugel kunnen. Het valt ook niet mee om bestand te zijn tegen de publieke opinie en in te gaan tegen de wens van tienduizenden supporters. Ook het feit dat er dagelijks in de media over te nemen besluiten wordt gesproken, heeft invloed op de besluitvorming. Je moet echt heel stevig in je schoenen staan om dan als bestuurder overeind te blijven en je eigen koers te blijven varen.
Dus ja, er worden regelmatig fouten en achteraf zelfs grove fouten gemaakt door bestuurders in de voetballerij en daar dient men de verantwoordelijkheid voor te dragen. De voormalige bestuurders van FC Twente worden nu geconfronteerd met miljoenenclaims en kunnen bijna geen kant op. Er moet namelijk vóór 1 mei 2016 een crediteurenakkoord komen en als zij hieraan niet meewerken denk ik dat ze beter allemaal kunnen emigreren. Om deze betrokken bestuurders echter af te schilderen als criminelen gaat mij te ver. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste bestuurders niet echt wisten waar ze aan begonnen, hun ego veel te groot is geweest, de emotie het won van de ratio en dat ze nu spijt hebben dat ze zo naïef zijn geweest. Het afbreukrisico als bestuurder in deze branche is inmiddels heel erg groot. Daar komen ze helaas pas achter als het te laat is. Voetbal blijft een mooie sport, maar een BVO heeft geen behoefte aan amateurs met te grote ego’s, laat staan aan gelukzoekers. Wel aan echte professionals, niet alleen op het veld, maar ook in de bestuurskamer. Maar of die nog te vinden zijn?
Chris Walraven
