Oranje doet me alleen wat wanneer de kleur in sportief opzicht hoog gehouden moet worden. Als er dan ook nog een medaille gewonnen wordt waarbij het volkslied mag klinken, dan doet me dat zelfs nog meer. Ik hang geen vlaggetjes in de carport en aan mijn lijf alsjeblieft beslist geen polonaise, maar ik ben voor Nederland, maakt niet uit wat voor sport het is, als het maar geen koekhappen, ringsteken of gansrijden op 30 april is. Sterker nog: als korfbal een Olympische sport zou zijn, dan zou ik in het landsbelang zelfs bereid zijn om de finale tegen België helemaal uit te zitten. Van mij mag het Wilhelmus straks in Londen tien keer gespeeld worden, en voor het EK voetbal hoop ik natuurlijk ook op nationaal succes, al ben ik bang dat Spanje en Duitsland de finale halen en dat Nederland de groepsfase niet overleeft.
Met dat laatste woord maak ik een gruwelijk bruggetje naar de gezondheidstoestand van Prins Friso. Nogmaals: met dat Oranje heb ik niks. Van mij mag Nederland morgen een republiek worden, dan zijn we voor eens en altijd van dat instituut af dat Koningshuis heet. Maar zolang ze er zitten zullen we het er mee moeten doen. Dus ook met de zoon van onze vorstin, die bij de een na hoogste alarmfase buiten de piste gaat skiën. De gevolgen zijn verwoestend, niet alleen voor hem, ook voor zijn moeder, voor zijn vrouw, voor zijn kinderen, voor zijn broers. Maar niet voor de gemeentes Veenendaal en Rhenen, waar de firma Oranje Nassau dit jaar op 30 april de feestelijkheden zou bijwonen. De voorbereidingen gaan gewoon door, maar misschien wordt het programma wel “aangepast”. Hoe egoïstisch kun je zijn, als organiserende gemeentes zijnde? Er ligt een man te vegeteren en van zijn familie wordt verwacht dat ze hun stad komen promoten. Mijn advies aan de lezers van dit stukje: gaat u gerust op vakantie in Nederland, maar mijdt Veenendaal en Rhenen.
