Wat is de nationale sport van China. Tafeltennis? Fout. Voetbal? Heel fout. Leeuwendans? Fout. Tai Chi? Weer mis. De nationale sport van China is rochelen. Dit weekend – mijn vliegtuig landde zaterdagmiddag – heb ik minstens drie bruingele klodders ontweken. Overal hoor ik het schrapende, gorgelende geluid om me heen, gevolgd door een kleine pauze, tuitende lippen en even later een kwak slijm op de grond.
Waarom doen Chinezen dat eigenlijk? Kunnen ze zich niet op een andere ‘sport’ focussen? Voetbal bijvoorbeeld? Ze bezitten in dit land ongeveer 20% van de wereldbevolking, dus daaruit moet toch een elftal te vormen zijn zou je denken. Of schaatsen? Hier in Peking had de Elfstedentocht allang verreden kunnen worden. Het vriest al weken. Maar in het park zag ik zondag alleen maar sleetjes op het ijs. Met stokken duwen de Chinezen zich al zittend voort op de ijzers. En fietsen? Dat doen ze hier wel. Maar waar de auto’s allemaal spiksplinternieuw zijn, lijken de fietsen op oud ijzer dat nodig door de ‘ijzerboys van de lokale voetbalclub’ opgehaald dient te worden. Een mooie racefiets van het merk Canondale of DiRosa heb ik nog niet ontdekt. Die Beijingers; ze werken hard, maar wat sport betreft zijn ze lui.
En geef ze eens ongelijk. Er is namelijk een verband tussen het gebrek aan lichaamsbeweging en die bruine klodders. Na een training in de buitenlucht kom je ongezonder terug dan toen je vertrok. Dat ondervond ik zondag. Met een groep van circa 30 fanatiekelingen -voornamelijk buitenlanders – werd er een loop georganiseerd. De Hash House Harriers noemen ze zich, ook wel ‘Drinkers with a running problem’. Dat klonk mij als muziek in de oren. Tien kilometers liep ik kriskras door de stad, het ene moment op een markt in een traditionele hutong (de oude delen van de stad), het volgende moment langs een hypermoderne zesbaansweg. En de uitgestippelde route bracht ons twee keer langs een stop voor een ijskoud biertje.
Nu zou je denken dat de alcohol het grootste euvel was op deze sportieve loop. Fout. Het grootste probleem is de smog, de luchtvervuiling in deze stad waar circa 19 miljoen mensen op een kluitje wonen. Daar moet je ook eigenlijk niet doorheen willen rennen zonder mondkapje. En zo sloot ik – mijn longen hielden het echt niet meer– de eerste loop in China af met een bescheiden rochel. Ik ben al bijna een Chinees.
