Goed: ik ga dus op wekelijkse basis over sport schrijven. Eerder schreef ik vooral over gezinsbeslommeringen. Die vormen nog steeds een bron van inspiratie. Maar vanaf nu mag ik uitsluitend over sport gaan ouwehoeren. Wekelijks, terwijl ik ongeveer dagelijks sport. Dat lijkt mij de juiste verhouding.
Bij ons werd weinig over sport gesproken. Dat deed je gewoon. Mijn zussen en broer zijn respectievelijk was uiterst sportief. Een familietraditie, begonnen bij mijn moeder. Zij liep de estafette met ene Fanny Blankers en was lid van de Olympische ploeg. In 1936, dus de foute Spelen. Ik bezit nog een verwerpelijk boek en een herinneringsmedaille (‘Wir rufen die Jugend der Welt’) die de deelnemers kregen. Aanvankelijk meende ik dat vader ook uit dat sportieve hout gesneden was. Hij claimde immers op aardig niveau te hebben geroeid. Een bijzonder gegeven, gelet op zijn lantaarnpaalfiguur. Pas later begreep ik dat hij vanwege zijn geringe gewicht de roeiboot bestuurde. Dat is dan weer jammer. Ik heb zijn schonkige lichaam, ondanks een gezonde eetlust. Moeders genen hebben er wat explosieve, dus snelle spiervezels tegenaan gegooid. De combinatie is niet ideaal. Ik heb er van alles mee geprobeerd. In chronologische volgorde: voetbal, basketbal, volleybal, badminton, tennis. Ik laat sportvissen er maar even buiten. Maar ik ben een loner.
Dus werd het atletiek. Te laat begonnen, maar als voordeel dat ik lang zonder blessures door kon gaan. De genenmix bleek ideaal voor de meerkamp. Met als specialisatie het hoogspringen. Drie keer Nederlands kampioen geweest. Oké: bij de veteranen. Dat ik gemiddeld minder dan tien mededingers had, laat ik doorgaans onvermeld. Maar springen is niet bevorderlijk voor een lang en pijnvrij bestaan. Knieën hè: je draait vlak voordat je ruglings de lat passeert. Hardlopen gaat wel goed. Dat combineer ik met circuittraining, om mij recht van lijf en leden te houden. Niet in collectief verband, maar geheel in mijn uppie. Dankzij een collectie gewichten, een kettlebell en een rekstok in de trapopgang. Ik ruk en trek autistisch aan het ijzer en ontleen daar veel lol aan. Voordelig is het ook. Het leidt niet tot een v-shape, maar dat ik nooit rugpijn heb is al winst. En het is goed voor dat rennen.
Nog een kleine sportieve zonde: boksen. Doe ik vanaf mijn zevende. Opgegroeid met een held die toen nog Cassius Clay heette. Ik bokste met wanten tegen mijn zeven jaar oudere broer. Een pijnlijke ervaring, maar karaktervormend. Ik mis hem. Nu mep ik bij wijze van Ersatz tegen een bokszak die in de schuur hangt. Ik win altijd.
Helpers uit de ring: eerste ronde. Wij gaan er een mooie partij van maken.
Erik Endlich
