Afgelopen week nog getraind met de Eagles, nu vakantie. Alleen nog wat wedstrijden bekijken naar eventuele interessante spelers voor ons in het nieuwe seizoen. Zo was ik afgelopen zaterdag bij De Graafschap A1 – Ajax A1. Ik was iets te laat, omdat ik geen parkeerplaats kon vinden. Ajax kon kampioen worden en het was echt beredruk. Ik denk dat er bij dit jeugdwedstrijdje wel 2000 toeschouwers waren. Drie rijen dik stonden de mensen te kijken naar Ajax dat onder leiding van Ronald de Boer uiterst moeizaam met 2-1 won en daardoor de titel pakte.
Veel talent, dat zeker, bij Ajax maar ook bij de Graafschap. In de rust werd ik op mijn schouder getikt en toen ik me omdraaide, keek ik tegen die dikke kop van Søren Lerby aan . Ik heb bij PSV met hem gespeeld en Søren was toen in zijn nadagen. Toen ik van Roda JC naar PSV ging, had Lerby een keer in een interview gezegd dat ik eerst maar eens mijn oorbelletje moest uitdoen (ik droeg toen een knoppie, vreselijk, maar was nog jong). Een lekker begin voor mij, want ik scheet natuurlijk in mijn broek voor meneer Lerby.
Het eerste half jaar PSV was Søren ook zeker niet mijn vriend. Hij schold me verrot op trainingen, want ik was ook zijn concurrent. Op het middenveld kon hij het niet echt meer belopen, dus wou hij ook graag achterin spelen, wat ook vaak gebeurde. Ik herinner mij één voorval op de training toen ik hem een rotschop gaf, omdat ik het zat was, dat geseik van hem. Ik had dat veel eerder moeten doen, want hij zei: “Hèhè, word je eindelijk een keer wakker, dooie ….” Hij had gelijk, ik had veel eerder van me af moeten bijten. Om te slagen in de top moet je een echte kerel zijn en dat was ik bij PSV niet.
Lerby was een geweldige voetballer die altijd op het randje speelde en schijt had aan iedereen. Toen ik hem afgelopen zaterdag zag, moest ik gelijk denken aan mijn periode bij PSV en de scheldkannonades van de Deense vedette. Ik heb het niet gered in de top door mijn eigen schuld en karakter. Had ik tien procent van Lerby’s karakter gehad dan was ik misschien een eindje verder gekomen . Wie zal het zeggen…. Het was leuk dat ik Søren Lerby weer eens zag en dat hij me nog herkende. Want laten we eerlijk wezen, ik heb niet veel indruk gemaakt in Eindhoven; zeker bij Søren niet….
