(Sch.: J. Wegereef)

Geplaatst op 22 februari 2012 door Peter Bonder   ·   1 Reactie

Scheidsrechter Jan Wegereef floot in 2002 twee internationale wedstrijden. De eerste was een vriendschappelijke ontmoeting tussen de twee West-Europese voetbalgrootmachten Luxemburg en Liechtenstein in het pittoreske Stade Alphonse Theis van Hesperange met een capaciteit van 3.058 zitplaatsen. Het werd een door beide partijen zwaar bevochten 3-3 gelijkspel en in de hitte van de hiërarchische rivaliteit vielen een rode en een gele kaart. Later dat jaar debuteerde Wegereef op het WK in Zuid-Korea. Hij mocht Senegal-Uruguay in het World Cup Stadium van Suwon fluiten en zijn eerste wedstrijd op het allerhoogste niveau zou meteen ook zijn laatste worden: hij deelde twaalf gele kaarten uit en scoorde daarmee een WK-record. In 2003 mocht hij nog opdraven bij een thuiswedstrijd van de Faeröer Eilanden in het Svangaskarö Stadion van Toftir en sindsdien bleven zijn internationale optredens beperkt tot B- en C-wedstrijden in veilig verre oorden als Tampere, Vilanis, Tbilisi, Heraklion en Alma Ata.

Waar ze het bij de FIFA en de UEFA dus heel goed door hebben (hij kan niet echt heel goed fluiten, maar ja, iemand moet die flutwedstrijden doen), daar heeft men bij de KNVB nu ook eindelijk het licht gezien: Wegereef kan niet echt heel goed fluiten. Twee weken geleden zag hij als enige in het hele PSV-stadion een strafschop in een opzichtige fopduik van Dries Mertens, die het na afloop uiteraard wel volledig met hem eens was. En afgelopen zondag gaf hij bij ADO-Excelsior rood in plaats van geel en geen penalty waar de bal geheid op de stip had gemoeten. Het mooie van Wegereef is dan wel weer dat hij na afloop onmiddellijk al zijn fouten eerlijk toegeeft, maar de scheidsrechterscommissie van de KNVB vindt het voorlopig mooi geweest en stelt hem de komende weken niet meer op. Op zich een prima en vooral buitengewoon rustgevend idee, maar het betekent ook dat hij binnenkort dus weer los mag. En daarom zou er eigenlijk iemand moeten opstaan die hem even apart neemt en ervan overtuigt dat fluiten bij de amateurs ook heel leuk kan zijn. “Haaglandia-Hollandia (sch.: J. Wegereef).” Heerlijk affiche.