Wat gaat het worden, dacht ik. Wat voor genre heeft mijn collega Eddy van der Ley losgelaten op de avonturen van de Twentse topscheidsrechter Bas Nijhuis. Ik was gisteravond op weg naar het stadion van PEC in Zwolle waar het boek over de internationale arbiter annex banketbakker gepresenteerd zou gaan worden. De belevenissen van Nijhuis in boekvorm zouden zo maar geleid kunnen hebben tot de wedergeboorte van de schelmenroman zoals je die vroeger had. Het verhaal van Tijl Uilenspiegel is er een voorbeeld van. Een boek vol kwajongensstreken van een ondeugende hoofdpersoon. Hij neemt zijn opdrachtgevers te pakken, maar is in zijn hart een goeie jongen. De mensen mogen hem.
Bas lijkt veel op zo’n schelm uit de boeken van toen. Hij is onder de scheidsen van dit land toch een beetje de schavuit, de vlegel, de man die nooit vergeet wat humor in zijn bezigheden te leggen. De ene keer zet hij daarmee een vervelende speler te kijk of op zijn plek, de andere keer wil hij met een spontane grap of een nuchtere opmerking de af en toe heet gebakerde voetballerij bewust wat afkoelen.
Of het boek met de titel Bas Nijhuis, niet zeiken maar voetballen een schelmenroman is geworden, kan ik nog niet zeggen. Ik heb daar in een fraaie zaal van het PEC-stadion een exemplaar van Bas en Eddy mogen ontvangen, gesigneerd en wel, maar kon het 300 pagina’s tellende boek in de gauwigheid nog niet lezen. Er doorheen bladerend zou het best eens kunnen dat genoemde term toepasbaar is.
Wat lees ik op pagina 149? Een woedende speler van De Graafschap meende een doelpunt gescoord te hebben. Bas vond van niet en wees op zijn horloge.
‘Hij trilde niet, dus is het geen doelpunt’, zei hij.
‘Oké’, zei de speler en droop af.
Bas en zijn assistenten hadden lol, want er was helemaal geen doellijntechnologie aanwezig. Hij had de speler slechts op zijn privéhorloge gewezen.
In Nijmegen dacht een mevrouw dat Bas zijn vader had meegenomen. Maar de man die ze aanwees was de enkele jaren oudere Coen Droste, zijn toenmalige vaste assistent uit het Twentse Geesteren, die overigens vaker in het boek voorkomt. Droste was een keer een dag te vroeg op Schiphol voor een trip naar Servië en zo zag ik zijn naam nog een aantal keren voorbijkomen.
Bas’ ruzie met Wim van Hanegem, zijn grap met Dick Advocaat, de dubbelrol van Frank Rijkaard als trainer van Galatasaray, de truc van Frank de Boer. Bas vertelt erover. Over zijn ontmoetingen met Ronaldo, Messi, Luis Suarez, Zlatan en Dries Mertens. Antonio Conte, Özil, Beckham, Memphis Depay, Henk Vos en vele anderen. Het boek staat vol met sappige anekdotes uit binnen- en buitenland, zie ik bij de eerste schouw. Almelo, Enschede, Utrecht, Valencia, Vaticaanstad, Vaslui, Mexico, Porto, Losser. Bas is intussen overal geweest en altijd was er wel een voorval dat geschikt was voor een plek in het boek.
De komende dagen ga ik de schelmenroman van Eddy en Bas eens grondig lezen. Zodat ik de voetballerij weer wat beter leer kennen.
Vreemd dit, twee Twentse mannen gaan het boek in Zwolle presenteren! Had dat niet bij één van de Twentse clubs kunnen plaatsvinden? Of was Zwolle de enige club die de heren wou ontvangen?
Zwolle is het zakelijke centrum van de provincie. Commerciële overwegingen, dus.
Daarnaast wordt er in Almelo niet gelezen – hoe dan – en wil Nijhuis de schijn ophouden dat Twente hem koud laat.
De twee Enschedeërs mogen niet naar De Veste omdat het te duur wordt voor de club. Zo’n feestje kost de club geld en dat hebben ze niet! Is allemaal naar Jan en zijn mede directeur gegaan! ?
Ps en aan het salaris van Jan hebben sukkels als Geurt meebetaald!
Extra uitzendingen op TV Auwst, overdag ! Wegens Hake ! Lijkt wel een topclub, man.