Moet u zich eens voorstellen dat de nationale elftallen van Kroatië, Colombia en Ivoorkust – stevige outsiders toch – zich afmelden voor het WK voetbal. Ze zien er van af omdat ze geen zin hebben in een bijrol naast Brazilië, Duitsland en Uruguay, de gedoodverfde top drie van het toernooi. Het zou een belachelijke, lafhartige en onsportieve beslissing zijn, net wat u zegt. Je hebt je gekwalificeerd, met hangen en wurgen soms, en dan doe je mee, punt uit.
Oh ja? Daar denkt niet iedereen hetzelfde over, en dat heeft zo zijn redenen. Wanneer de beste schaatsers van Rusland en Noorwegen zich afmelden voor de tien kilometer omdat ze vantevoren al weten dat ze hooguit nummer vier, vijf en zes kunnen worden, dan is er iets grondig mis met deze tak van sport. Natuurlijk is het leuk dat we zo vaak en met zo veel winnaars op het podium staan, en op de 500 meter bij de heren was het zelfs een regelrechte sensatie, maar de Nederlandse overmacht begint toch wel gênant te worden. Iets met spek en bonen, daar komt het voor de andere landen op neer en daar moeten ze het mee doen.
De achtervolgingen moeten nog komen en daar zullen ongetwijfeld weer enkele medailles voor Oranje uitrollen. Kleintje Pils is er vast heel blij mee, maar de buitenwereld kijkt er net zo verbaasd naar als een konijn in een koplamp. En dan hebben ze nog niet eens het Jiskefet-interview van NOS-verslaggever Bert Maalderink met shorttrackcoach Jeroen Otter gezien. Het niveau van een schoolkrant, meer is het niet. Dat is verder niet erg, integendeel, maar alleen leuk als je zelf meedoet.
