De krantenfoto spreekt voor zich. Siem Wellinga is de hoofdpersoon. Chris Gerritsen, zijn Enschedese secondant die destijds nog gewoon grensrechter genoemd werd, loopt als een engelbewaarder met hem mee het veld af van de Nijmeegse Goffert. Feyenoorder Wim Jansen is boos en trekt aan Wellinga’s rechterarm. Van de Korput loopt naast hem. Rechts achterin loopt René Notten, de tweede hoofdpersoon van de rel die zich afspeelt. Wellinga vertrekt geen spier. Stoïcijns loopt hij naar de kleedkamer.
Het tafereel speelde zich af op zondagmiddag 11 december 1977 rond de klok van 10 voor half 5. De wedstrijd NEC-Feyenoord (3-2) was net afgelopen. De spelers van NEC met oa Guus Hiddink en Frans Janssen haastten zich meer dan blij naar hun fans, de Feyenoorders belaagden Siem Wellinga die voor het eindsignaal gefloten had op het moment dat Notten de bal uit een vrije schop richting de kruising van het NEC-doel stuurde. De bal vloog in het net, maar het doelpunt viel een halve seconde te laat. De wedstrijd was afgelopen. Tijd is tijd, zei Wellinga.
Het is de zondagmorgen overleden Wellinga ten voeten uit. Hij heeft me dit voorval uit zijn loopbaan lang geleden een paar keer verteld om aan te geven dat er met hem niet viel te marchanderen. De spelers van Feyenoord hadden hem de hele wedstrijd aan de kop gezeurd, hadden cynische opmerkingen gemaakt, hadden nagenoeg elk fluitsignaal bekritiseerd. Jansen zelf, Mansveld, Van der Lem, Treytel etc. Daarom hing Wellinga na 90 minuten de Pietje Precies uit en floot af net voor het moment dat Nottens gelijkmaker ging vallen.
We hebben samen voor de sportprogramma’s van Radio Oost gewerkt. Siem was toen gestopt als scheidsrechter en had de zaak in kantoorartikelen, die zijn naam droeg en die hij van zijn vader had overgenomen, verkocht aan zijn maat Hennie Bosch. Ze kenden elkaar van de scheidsrechtersvereniging Enschede. Een baantje in de journalistiek vond hij veel interessanter. Henk Lichtenveldt, de toenmalige baas van Radio Oost, zag wel wat in die eigenzinnige, eigengereide, vaak dwarse Wellinga, die prompt benoemd werd tot commentator. Hij mocht van Lichtenveldt als enige het woord IK in een wedstrijdverslag of nabeschouwing gebruiken. Omdat hij een bekende naam was uit Nederland Voetballand, had hij recht van spreken. De anderen, waaronder ikzelf dus ook, waren aangenomen om een adequaat verslag te maken, om de juiste vragen te stellen na afloop en meer niet. Geen egotripperij, vond Lichtenveldt. Alleen Siem.
Later troffen we elkaar op de sportredactie van de Twentsche Courant Tubantia. Siem was een van de vele medewerkers in het weekend, maar slofte ook door de week regelmatig even bij ons binnen met zijn karakteristieke O-benen en ietwat waggelende loopje. Hij was toch in de buurt, omdat hij ook voor de weekbladen werkte. Dan kwam hij graag even zijn mening geven. Onderwerp van gesprek was nagenoeg altijd FC Twente en haar bestuurders die volgens Siem absoluut geen kaas gegeten hadden van het leiden van een profclub. Maar ook de spelers kregen er van langs. Te bescheiden, te slap, te bleu, slappe knieën. En als er geen reden was om FC Twente te bekritiseren, was de KNVB aan de beurt. Ook daar kende Siem niemand die capabel genoeg was om leiding te geven aan dat instituut.
Siem was altijd direct, niet al te tactisch en nooit bang om wie dan ook voor de kop te stoten of tegen de schenen te schoppen. Hoewel ik het niet altijd met hem eens was, mocht ik hem om deze rücksichtsloze manier van oordelen en redeneren. Het gevolg was wel, dat hij niet al te veel vrienden in voetbalwereld had, maar daar zat hij niet mee. Sterker nog, hij stapte altijd rechtstreeks op de mensen af die hem niet mochten en gaf ze een hand met de vraag hoe het met hen ging. “Geef de man die jou niet mag, altijd meteen een hand. Doe niet rancuneus, toon geen haat of boosheid, dan sta je altijd met 1-0 voor”, was Siems wijze advies dat ik altijd onthouden heb (maar niet altijd toepas).
De laatste tijd ging zijn gezondheid achteruit. Hij brak een jaar of vijf geleden al eens zijn heup, maar knapte weer op. Drie jaar geleden overleed zijn geliefde partner en kreeg daarna zelf ook klachten. Vooral zijn nieren lieten hem in steek. Afgelopen zondagmorgen eindigde na ruim 85 jaar zijn leven.
Nog even terug naar 11 december 1977. Siem reed met Chris terug naar Twente. Aangekomen bij zijn huis in Boekelo trof hij daar zijn toenmalige vrouw Tineke die letterlijk doodsangsten had uitgestaan. Ze had kort na de wedstrijd in Nijmegen een telefoontje gehad van een Feyenoord-supporter die haar meedeelde dat haar man nooit meer thuis zou komen. Siem troostte Tineke en ging over tot de orde van de dag, want zo’n dreigement deed hem niets. Hij liet zich immers door niemand beïnvloeden.
Mooi verhaal Gijs, van een legendarische scheids, een persoonlijkheid die lak had aan de gevestigde orde uit Zeist.