Op zondag 4 maart was ik met nog enkele Tukkers aanwezig bij PSV-FC Twente. We gingen toen met 6-2 naar huis en het kampioenschap leek voor het grijpen. Het kon eigenlijk niet meer mis gaan, maar achteraf zou blijken dat het een uiterst bedrieglijke overwinning was geweest: PSV speelde die middag vreselijk slecht en bij FC Twente lukte vrijwel alles. Dat was meteen ook de laatste keer dat seizoen, want sindsdien ging alles mis en werd Europees voetbal alleen nog maar bereikt via de zijdeur van de Fair Play Cup en dat wil je niet. Wat je ook niet wilt is thuis met 6-2 verliezen en dat hadden de spelers van PSV zich afgelopen zondag goed in de oren geknoopt. Vanaf minuut één voetbalden ze met het mes tussen de tanden en dan zijn zelfs middelmatige tegenstanders als Manolev en Marcelo niet te kloppen wanneer je zelf slappe hap bent. Chadli, Fer en Tadic dachten het op hun individuele klasse te kunnen klaren, maar dat ging dus niet. Voeg daarbij het onvoorstelbare klungelige verdedigen van Douglas en Rosales bij de 1-0 en de 3-0 en de nederlaag is verklaard. McClaren had het na afloop over een “comedy” waarmee de vraag gewettigd wie dan de “director” van deze losers is. Laat me dit treurige stukje maar besluiten met de wijze woorden die Ton van Dalen ooit sprak: “Je kunt beter één keer met 3-0 verliezen dan drie keer met 1-0”.
