Het lot van de trainer-met-sleutel is, dat hij als eerste arriveert en pas het sportcomplex verlaat als ieder ander lid huiswaarts keert. Dat is het geval bij onze vereniging. Wellicht zijn er andere clubs die de luxe van een terreinknecht, opzichter, huisbewaarder of conciërge hebben die zulks voor zijn of haar rekening neemt, zo niet dus bij ons.
Wellicht heeft het te maken met de niche waarin wij actief zijn, te weten de atletiek. Waar voetbal, hockey en pardel zich in de belangstelling van de massa mogen verheugen, is atletiek iets voor zonderlingen die op en rond een tochtig ovaal wat rennen, springen en of werpen. Hoewel de fenomenen Bol en Hassan wat aanmeldingen voor de KNAU hebben gegenereerd, compenseert dit nauwelijks de lieden die het op enig moment voor gezien houden. Dikwijls gaan ze in hun uppie rennen op tijden dat het uitkomt, al dan niet omdat baan en gezin de wekelijkse gang naar een doorgaans aan de rand van de bebouwde kom gelegen plak tartan verhinderen.
Enfin: over de positie van de trainer. Deze moet er altijd zijn. Wellicht is er sprake van een gevalletje overmacht – sterfte, ernstige ziekte of andere rampspoed zoals inslag van een meteoor– maar buiten dat is het ondenkbaar dat de coach zwicht voor extreme weersomstandigheden of mentaal dan wel fysiek malheur van niet meer dan gemiddelde zwaarte. Wie een paar keer verzaakt, ziet zijn atleten niet meer terug. Het is in die zin gemakkelijk: geen twijfel mogelijk, je bent er gewoon.
Dat is niet altijd een straf. Wanneer ik in mijn uppie materiaal op de baan zet, zie ik daar wat konijnen en hazen, elders een ransuil, gins hoor ik de roep van de groene specht. Zelfs huppelt er soms een sprong reeën voorbij. Dat houdt op, zodra mijn luidruchtige atleten zich aandienen. Gaat men na wat geschreeuw mijnerzijds en gehuppel en geren van mijn loopgroep anderzijds naar huis (overigens niet nadat er in de kantine een drie kwartier slap geouwehoerd is), dan is er weer die weldadige rust. Mijn gevederde en behaarde vrienden nemen weer bezit van de baan.
De bijna meditatieve momenten voor en na de training: die koester ik. De rest is bijzaak.
Erik Endlich
