Met de grootst mogelijke tegenzin neem ik u mee naar de documentaire ‘Harry Mulisch, schepper van zichzelf’, afgelopen maandag op NPO2. Normaliter ben ik een groot bewonderaar van regisseur Coen Verbraak, die pas geleden volkomen terecht de Sonja Barend Award won voor zijn interviews met Srebrenica-veteranen. Deze keer moest ik echter regelmatig een opkomend braakneiginkje wegwerken. Zelden in de geschiedenis van de Nederlandse televisie zal er meer geslijmd, gelikt en gekwispeld zijn dan in deze hilarische hymne van een hyperbolische hype. Onder de bewonderaars liep uiteraard de bij dit soort gelegenheden onvermijdelijke Jeroen Krabbé voorop, die de overledene vlak voor zijn heengaan nog had gesproken (zie ook: Frits Barend). Op een zeker moment stond het kwijlwater dermate hoog, dat me zelfs de gedachte overviel om de brandweer te bellen met het verzoek de belendende percelen te behoeden.
Het absolute dieptepunt werd wat mij betreft opgetekend uit de mond van ex-PvdA-coryfee Marcel van Dam, die zowaar een menselijk trekje van zijn goddelijke inktsfinx had vernomen: ‘Harry trekt met zijn been’. Zo gaat dat dus in Nederland: je hebt je je hele leven gedragen als een onuitstaanbare kwal met onverdraaglijke arrogantie vermomd als wijsgerige ironie, je hebt desondanks een paar niet onaardige boeken geschreven en bij je uitvaart krijg je een regenboog over de Amstel. Het leek al met al heel erg op de uitzending van Hoge Bomen met Jeroen van der Boom en Louis van Gaal. Even ter herinnering het lied: ‘Louis jij man van veel gezichten/Jij mag bij hoge bomen staan/Hoewel de wind zich op jou richtte/Heb jij de stormen steeds doorstaan.’ Vervang Louis door Harry en je bent dicht bij de ontdekking van de hemel.
Peter Bonder
