‘Verjaagd Door De Oorlog: De Gevaarlijke Reis naar Europa’ was de titel van een indrukwekkende driedelige documentaire, waarvan het laatste deel op afgelopen zondagavond werd uitgezonden op RTL4. Daarin werd een aantal vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten gevolgd, die hun steeds onveiliger wordende omgeving moesten verlaten om als kind, vader of vriend een nieuwe toekomst te zoeken in Europa. Om vervolgens gaandeweg te metamorfoseren in opgejaagd wild en menselijk afval. Een nul, deel uitmakend van een getal met ondertussen vele nullen. Als ellende een gezicht en een verhaal krijgt grijpt het aan.
Eén van de getroffen personen was een Syriër, Ahmed, die in Engeland bij een uiterst vriendelijk ouder echtpaar terecht was gekomen en daar met veel warmte werd opgevangen. Een man die zijn jonge gezin in Damascus achterliet om alvast vooruit te gaan op zoek naar een toekomst. Zijn Facebook-noodkreet was door het Engelse echtpaar opgepikt en zij wierpen Ahmed de reddingsboei toe waarnaar hij zo wanhopig op zoek was.
‘Morning, Howareyou? I am a friend of Syria and I am now in the Netherlands because of the war in Syria… I’ve got a son named Mohammed. He loves cycling, a cycling champion Syria. He is now 15-year-old has a very excellent level.’ Op 25 november 2014 trof ik dit persoonlijk bericht in mijn Facebook Messenger-mailbox aan. Afkomstig van Amin, bondscoach/trainer/ploegleider/voorzitter van de Syrische wielerbond en verblijvend in het AZC in Budel. Hun bewondering voor de Rabobank Wielerploeg eindigde via Google en Facebook in mijn mailbox. Er ontstond een bijzondere correspondentie en ik leerde Amin en zijn gezin, dat in Syrië was achter gebleven, kennen. Amin had een restaurant in Aleppo dat na hevige bombardementen met de grond gelijk was gemaakt. Via het helaas bekende rubberboottraject ging hij op zoek naar een veilige toekomst voor zijn gezin, bestaande uit een vrouw, drie zoons en een dochter.
In april 2015 slaagde hij erin zijn gezin naar Nederland te halen en hij kon aan een nieuwe toekomst gaan bouwen. Hij vroeg mij om advies waar hij het best kon gaan wonen en waar voor Mohammed een goede club te vinden zou zijn. Ik gaf hem de raad, indien mogelijk deze kant op te komen of anders naar Utrecht te gaan. Ik onderhoud immers nog altijd goede contacten met mijn oude club De Volharding, waar in 1973 mijn wielercarrière startte. In de herfst van 2015 betrok het gezin een woning in Utrecht, een kopie van een appartement slechts enkele honderden meters verwijderd van het kosthuis waar ik als HEAO student en amateurwielrenner in 1978 en 1979 verbleef.
Dit jaar zijn Marian en ik een tweetal keren bij het gezin uitgenodigd om te komen eten. Een ervaring op zich. Het schone, gedateerde appartement was volgepropt met zware, eiken meubelen. Aangeschaft met hulp van Nederlandse vrienden in Kringloopwinkels. In de Arabische eetcultuur worden de gasten werkelijk overladen met het beste eten dat men maar kan bereiden en de familie eet zelf niets. Alles is voor de gasten bestemd; het steeds maar weer vol geschepte bord niet leeg eten wordt ervaren als een bijna belediging. Een signaal dat de gast schijnbaar niet van de familie houdt en wij moesten kok Amin uiteindelijk teleurstellen…
Ondertussen proberen wij met een aantal mensen de 16-jarige Mohammed en Amin ervan te overtuigen dat minimaal ‘100 kilometer per dag’ trainen absoluut niet de kortste weg is naar een profloopbaan. Maar zeer weinigen zijn uitverkoren, studie en werk moeten de eerste prioriteit vormen. Dat hij qua karakter waarschijnlijk al een straatlengte voorsprong heeft op zijn Nederlandse medecoureurs realiseren zij zich nog niet. In Nederland hebben renners respect voor de buienradar. Mohammed moest het in Syrië zonder bommenradar stellen..
4 maart werden de bijna honderd renners van De Volharding-Wilton in een hotel in Bunnik voorgesteld. De zaal zal stampvol met familie en belangstellenden. Als een van de laatsten kwam ik binnen en stelde mij discreet achterin de presentatieruimte op. Mohammed zat gekleed in het frisse blauw-rood-witte Volharding-tenue trots tussen de renners. Aan de andere kant, ergens in het midden, zaten drie wit gesluierde vrouwen en meisjes op een rij. Plotseling draaiden zes hoofden mijn kant op. Met een gulle, warme glimlach werd ik door de Syrische famille en vrienden begroet. Ik voelde mijzelf rijk! Het goede in de mens -en de social media– gaan de doorslag geven.
Theo de Rooij
“Het goede in de mens -en de social media– gaan de doorslag geven”. Mooi!
Social media geven je de mogelijkheid om mensen op te merken, die de moeite waard zijn. En daar zijn er veel van!
Wat een mooi stuk Theo, met tranen in mijn ogen gelezen. Ik begrijp nog beter waarom jij niet alleen een goede renner, ploegleider, maar vooral een fantastisch mens bent…