En nog steeds staat een deel van de wereld, zo dichtbij, in brand. De Paralympische Spelen in Peking zijn in volle gang. Daar horen we nagenoeg niets over. Corona lijkt niet te hebben bestaan. Inmiddels is ruim honderd-miljoen euro opgehaald voor hulp aan Ukraine met de actie ‘giro 555’. Het is oorlog. Het figuurlijke gewicht van één persoon zet de hele wereld op z’n kop. De Russische president Poetin heeft zich teruggetrokken in een nucleaire vrije bunker ergens in het achterland van Rusland. Het leger schiet op alles wat los en vast zit, ruim twee miljoen vluchtelingen zoeken een veilig heenkomen. Veilig? Als ze al niet beschoten worden op hun vlucht naar elders.
Tijdens alle Olympische Spelen is van het verbinden van landen en culturen weinig terecht gekomen. Maar nu, na veertien dagen is de verbroedering uit een totaal andere hoek gekomen. Sportbonden, landen en individuele sporters sluiten aan bij de oproep om de narcist, met meer dan één blinde vlek behepte Poetin, te isoleren. Als een van de eersten was dat Max Verstappen die zelf besloot om de F1 wedstrijd in Sochi te schrappen. Daarna volgden vele sportbonden. Inmiddels heeft de grootste sportorganisatie, de Wereldvoetbalbond Fifa, Rusland volledig geschorst voor alle in Rusland zijnde clubs en vertegenwoordigers. Ook de Nederlandse KNVB en vele andere Nederlandse sportbonden hebben eenzelfde standpunt ingenomen.
Tijdens een rondreis door Griekenland heb ik bij het gedenkmonument van Pierre de Coubertin gestaan nabij het oud Griekse sportstadion van Olympia. Met een dubbel gevoel denk ik daar nu aan terug. Het adagium van de OS wordt in enkele dagen werkelijkheid, in een totaal andere werkelijkheid. Sport verbindt maar anders dan dat de sporters in de oudheid en Pierre de Coubertin het hebben bedoeld.
Gerard Kokhuis
