Mijn motivatie om te sporten haal ik voor een belangrijk deel uit mijn vak. Zonder die baan zou het veel moeizamer zijn om welke fysieke inspanning dan ook op te brengen. Ik ben namelijk een kantoorslaaf. Een inktkoelie, schermwerker, klerk, pennenlikker, type-reu. Kortom, alles wat je als jongeling persé nooit zou willen doen. Het kan verkeren. Hoewel ik na een dag werken met droge ogen en een starende blik huiswaarts keer, barst ik van de fysieke energie. Een dag lang op je kont zitten, slechts onderbroken door toiletbezoek en een rondje koffie doen, dat is zo ongeveer het ongezondste wat een mens kan doen. Zou je het daarbij laten en thuis onmiddellijk het moede lijf op de bank laten rusten, dan steven je onherroepelijk af op een burn-out of hartinfarct. Nee, ik – die zich ooit voornam als gymdocent of boswachter de kost te verdienen – verruil na werktijd mijn muf ruikende werkkleding, die de geur van slechte ventilatie en kwalijke dampen afscheidende printers met zich brengt, graag voor een sportsetje. Daarna betreed ik de martelkamer die mancave heet en sleur, duw, trek en sla tot ik weer kleur krijg. Een hete douche en ik voel mij weer mens.
Even iets anders. Vorige week vrijdag was ik met onze dochter in Amsterdam, waar zij zich een toga liet aanmeten. Enfin, als verrassing mocht ik mee met een kwartet undercoveragenten van bureau Burgwal. Zij heeft beroepshalve contact met die jongens (want dat waren het) en zo zaten wij op een zeker moment op een Amsterdams terras schuin naar wat guur volk te loeren, dat – naar ik vurig hoopte – iets onwettigs zou ondernemen. De undercoverkerels hadden onopvallende oortjes in en hielden contact met anderen, waaronder een in zakkenrollers gespecialiseerd clubje.
Dat dit andere koek is dan woordjes op een scherm toveren moge evident zijn. Ze vertelde mij dat ze lange dagen maken, gewoonlijk ’s-nachts doorgaan met heimelijk observeren en daarbij vele kilometers door de diverse wijken lopen, op zoek naar zij die het niet zo nauw nemen met de regelgeving. De dochter en ik mochten ze vergezellen.
Terwijl in het oortje allerlei info doorkwam over vermeende activiteiten van onderwereldfiguren, liepen wij met gezwinde pas over de intens drukke straten van Mokum (constateerde deze provinciaal) en bleven die undercoverlui scherp opletten of er niet een zak werd gerold, drugs werden gedeald, een mep uitgedeeld. Daarbij viel mij, als sportvisser, op dat waar de vissen in de donkere uurtjes gaan bijten, ook de louche mannen en vrouwen hun slag slaan. Soms vangen deze agenten een dikke vis, vaker – ook hier gelijk de visserij – het kleine spul.
We liepen en observeerden tot wij scheel zagen. Ontegenzeggelijk spannend, maar ook zeer inspannend. Na een aantal uren surveilleren met die gasten ging bij mij het licht uit.
Voor sporten hebben zij geen puf. Misschien heb ik tòch het goede vak gekozen.
Erik Endlich
