Het staat u vanzelfsprekend vrij om een fitnessruimte te bezoeken waar u, met een boel anderen, in de weer kunt met toestellen en zware artikelen. Ik heb die neiging niet. Wel om dat te doen, maar niet in een gemeenschappelijke ruimte. Er houden zich daar allerlei vage figuren op, die zich voorstaan op hun knolvormige spierweefsel en zich uitsloven tegenover vrouwvolk. Ik vogel het liever zelf uit en werk in de beslotenheid van mijn mancave aan de uitbouw van mijn spierweefsel Wellicht een suggestie om je een smak geld te besparen die je anders naar een fitnessbedrijf brengt: koop zelf je spullen. Houd het daarbij simpel. Wat medicijnballen, een halter met gewichten, een kettlebell dat een gewicht met een handvat is. En een stang. Vooral die stang. Verdiep je in de materie (het internet staat vol instructievideo’s) en begin voorzicht. Een klein balletje, wat kinderachtige gewichtjes, een laffe kettlebell. Maar koop vooral een stang. Ik had er een.
Een stang, ook pull up-bar genoemd, klem je middels een interne veer tussen de kozijnen van een deur of, in mijn geval: tussen twee muren in de trapopgang. Je kunt er geweldige oefeningen mee doen die je vleugels geven – ik bedoel: de spieren onder je oksels – en je krijgt er bovenarmen als autobanden van. Een kwestie van er met de handen aanhangen en dan optrekken. Bij mij is dat effect uitgebleven, simpelweg omdat de stang het begaf.
Het was een uiterst goedkoop model van een Duits supermarktbedrijf. Deze had ik volgens de in het Duits gegeven aanwijzingen, waarin veel hoofdletters, in het trapgat aangebracht, waarna ik fluks hing en optrok. Dat ging een paar keer goed, tot de stang op het moment suprême en dus terwijl ik hing, het begaf. Ik donderde met de armen nog gestrekt uit het trapgat en geraakte via een aantal traptreden op de begane grond. De stang nam nog een schilderijtje in die trapopgang mee en zowel het olieverfje als de stang donderde op mijn hersenpan, waarna ik volkomen beduusd en tegen bewusteloos aan op het laminaat van de gang lag.
Ik heb vervolgens een jaartje zonder die vermaledijde stang wekelijks in de mancave oefeningen gedaan.
Maar toch lokte de stang. Daarvoor had ik wat hindernissen te slechten. In de eerste plaats de wederhelft, die mij destijds in verwarde toestand onder stang en kunstwerk had aangetroffen en toen even dacht dat ik het leven had gelaten. Na zalvende gesprekken met de eega, het overwinnen van mijn trauma en het afstruinen van internetaanbieders van stangen – ongelooflijk hoeveel bedrijven in die handel actief zijn – heb ik uiteindelijk een glimmend exemplaar besteld, waar een klein model rund zonder gevaar op een duikeling kan hangen, terwijl de bevestiging volgens de instructie het slechts begeeft indien de muren worden gesloopt.
Ik kan weer hangen en rukken. Nog even, en ik heb vleugels.
Erik Endlich
