Voetbalstewards worden geïntimideerd, geschopt, geslagen, weggehoond en uitgejouwd door hun eigen supporters, tegen wie ze totaal niet zijn opgewassen. Ze zijn ongewenst bij de harde kern van Feyenoord, waar ze het supportershome niet eens binnenkomen. Ajax had hetzelfde probleem, maar daar hebben ze intussen “maatregelen getroffen”. En in Almelo gaan ze de confrontatie met de hooligans van Heracles sowieso niet aan. Bijna de helft van de clubs in het betaald voetbal vindt de kwaliteit en het optreden van de stewards onder de maat, waardoor harddrugs, vuurwerk en spreekkoren vrij spel hebben. Dat blijkt allemaal uit onderzoeken van het Auditteam Voetbal en Veiligheid, dat in opdracht van de overheid de aanpak van voetbalgeweld door gemeenten heeft onderzocht. Nu had ik daar natuurlijk een stukje aan kunnen wijden, maar dat gras is me buitengewoon vakkundig voor de voeten weggemaaid door Marcel van Roosmalen in zijn column voor de nrc next van afgelopen maandag. Lezen en lachen, zou ik zo zeggen, leuker kan ik het niet maken.
Dat geeft me natuurlijk wel de gelegenheid om nog eens terug te gaan naar de tijden van het oude Diekman, waar FC Twente tot 1998 zijn thuiswedstrijden speelde. Het stonk er naar pils, pies en patat, maar de man die er de koffie en het roomijs rondbracht, leek wél op Willem Alexander. En, ook niet onbelangrijk: we hadden er geen stewards, nee, we hadden er suppoosten, oude mannen met een grote pet op. Ze stonden tot even na half drie (voetbal werd toen nog elke zondagmiddag om half drie gespeeld) onderaan de trappen de kaartjes te controleren, maar als de wedstrijd eenmaal begonnen was wisten ze niet hoe gauw ze naar de bovenste rij moesten komen om daar voor de vorm de boel een beetje in de gaten te houden. En zo lukte het ons telkens weer om gratis naar binnen te gaan. Gewoon met z’n vijven naar het voetbal, met z’n vieren op vier kaartjes het stadion in en een kwartier na het begin ging er één met twee kaartjes naar beneden om de vijfde binnen te loodsen. Het lukte altijd en de suppoosten hadden het natuurlijk door. Sterker nog: ze vonden het prachtig. Ja stewards, dat waren nog eens tijden.
