Hoewel ik mijn uiterste best doe, lijken de sportieve prestaties mijner atleten er niet of nauwelijks op vooruit te gaan. Variatie in het trainingsaanbod, toename van omvang en kwaliteit, de zweep erover, motiverende of juist intimiderende praatjes, een ontspannende koffietafel na afloop dan wel voor straf direct naar huis: geen middel bleef onbeproefd, alles heb ik geprobeerd.
Nu is het weliswaar zo, dat mijn atletenbestand gaandeweg ouder wordt, maar dat het nou ook weer niet zo is dat ze de middelbare leeftijd hebben overgeslagen en plotseling bejaard zijn geworden. Niettemin lopen ze, om het op z’n Twents te zeggen, met twee benen in één sok. Niet vooruit te branden dus.
Ik zou geen serieuze en zelf respecterende trainer zijn, als ik geen gedegen onderzoek had gedaan naar de oorzaak van deze teloorgang. Ik heb elke atleet bevraagd door huiselijke omstandigheden te berde te brengen, te informeren naar geestelijke of financiële problemen of malheur met gezondheid of relatie. Goed, door de bank genomen werd mij gevraagd waar ik mij in hemelsnaam mee bemoeide, maar mijn water en instinct deden mij beseffen, dat er niet meer malheur onder mijn mensen leeft dan de gemiddelde ellende die ieder van ons bij tijd en wijle voor de kiezen krijgt.
Dan rest nog maar één conclusie: we hebben een stikstofprobleem op en rond onze baan. Ik vermoedde dat reeds, maar het raadsel van negatief presterende hardlopers is voor geen andere uitleg vatbaar. Reeds langer klagen atleten in onze vereniging over een droge strot, piepende longen en brandnetels. Dat laatste omdat dit gewas naast de baan groeit en enorm in de hoogte is geschoten, zodat het zich op de ommelanden is ontnomen. Speuren bracht ons ten slotte bij een enorme boer, die weilanden om onze tartanban en dus alles aan leven wat daarvan afhankelijk is zodanig heeft vergeeld, dat het lijkt alsof een reus met hoge nood daarin heeft staan pissen. Dat komt door het gebruik van een goedje, dat het onkruid verdelgt en dat naar men aanneemt de gezondheid van passanten aantast. Vervolgens heeft deze agrariër de excrementen van zijn veestapel in de bodem geïnjecteerd, wat denkelijk tot een enorme ammoniakuitstoot heeft geleid. Goed voor de natuur zolang het de brandnetels betreft.
De statistieken wijzen daarbij uit, dat Nederland van de Europese Unie fier aan kop staat als het gaat om de uitstoot van die stikstof. Dat Overijssel dankzij de intensieve veeteelt vervolgens van alle provincies de Uitstootkampioen is, stelt de lamzakkerige prestaties van onze sporters in een bijzonder daglicht.
Nu het landbouwakkoord even ver verwijderd lijkt als natte zomers, biedt de toekomst voor de ambitieuze atleet weinig hoop. Het betekent, dat het zinloos is om mijn atleten tot spoed te manen. Dat is voor een trainer dan wel weer lekker relaxt.
Erik Endlich
