Deze week waaiden er dichte wolken gespreksstof en stof tot nadenken op. En er werd stof gehapt. Onze preferred candidate voor het voorzitterschap van de Europese Commissie, Frans Timmermans, beet in het stof en schopt het slechts tot vice president. Krantenpagina’s vol speculaties, commentaren, vermoeide hoofden van gefrustreerde regeringsleiders. Via G7 van Commissie naar Raad naar Parlement naar sociaal democraten in Brussel en Straatsburg. Die er als laatsten nog eens tegenaan moeten pissen. Ik ben een overtuigd Europeaan maar dit gekonkelefoes gaat boven mijn koerspetje. En ik vrees dat ik niet de enige ben.
Minister Eric Wiebes hapte ook deze week stof. De Raad van State oordeelde dat Wiebes nog beter zijn best moet doen om een verder versnelde afbouw van de gaswinning in Groningen te onderbouwen. Hij zou bijvoorbeeld extra sponsorgeld naar de klimaatlobby kunnen sluizen. Ik verdenk hem ervan dat hij met klimaatgoeroe Ed Nijpels onder een hoedje speelt om de gedwongen afbouw van de gaswinning onder het mom van CO2 besparing ons door de strot te duwen. Is zijn probleem mooi opgelost en hoeven we geen politiek vergiftigd en voor onze kachels, keukens en ketels chemisch ongeschikt Russisch gas te importeren.
Delicate gespreksstof bij de Belastingdienst mag vooral de verantwoordelijke bestuurders niet bereiken. ‘Zorg ervoor dat je bewindspersonen niet in de problemen komen, niet te kritisch op collega’s zijn en doe alleen waar je verantwoordelijk voor bent.’ Bij het UWV wordt het stof eveneens op deze wijze onder het tapijt geveegd. In dit cultuurtje worden problemen niet aangepakt en kunnen de verantwoordelijke bewindspersonen zonder blikken of blozen in de tweede kamer beweren dat zij ‘van niets wisten’. Ministers houden de problemen blijkbaar bij voorkeur zo laag mogelijk in de organisatie.
De toekomst van onze nationale fietsheld Tom veroorzaakt deze week veel stof tot speculatie. Zijn uitlating dat ‘een vertrek bij Sunweb op dit moment niet aan de orde is’ zorgt voor nog meer stofwolken. Morgen dan? Of overmorgen?
De stof die ik vorige week zaterdag hapte tijdens een tuimelperte op een rotsachtig, verschroeid droog bergpad in het voorgebergte van de Mont Blanc, zorgt voorlopig nog voor wat ademnood. De Marathon du Mont Blanc 23 km. trail run was echter een ervaring die mij deed beseffen dat ik op 62-jarige leeftijd nog steeds beschik over de ultieme vorm van rijkdom: mijn gezondheid, de kunst om het lichaam als gaspedaal te gebruiken, bijzondere en onverwachte kanten van het leven en de wereld te ontdekken en ervan te kunnen genieten. De spieren zijn ondertussen hersteld, het gekneusde borstbeen zal nog wel even voor wat hinder zorgen. Als ontwijfelbaar levenslang sporter ben ik ervan overtuigd dat alleen deze wijze van stof happen een mens verder brengt in het leven.
Theo de Rooij
Opnieuw een verbluffend mooie column. Uit het leven gegrepen..