Notentaart. Scones. Chocolademelk. Mandarijntjes. Erwtensoep. Cake. Een greep uit de lekkernijen die wij afgelopen zaterdag na de training opgediend kregen. Een wat bourgondische interpretatie van het Romeinse brood en spelen, en ook niet goed voor de corpulente figuren die zwoegend proberen de kilo’s eruit te zweten. Maar het was onze jaarlijkse Kerstraining van de atletiekvereniging, terwijl december sowieso een verloren strijd is voor de dieetvolgers. Dus zondigen voor een keer moet kunnen.
Eten voor atleten is een begrip dat tegenwoordig tamelijk camp is. Het hardloopblad, de Allerhande van AH, kranten, magazines: gaat het over sport, dan wordt dat verantwoord koken er met de haren bijgesleept. De prut die dan doorgaans het predicaat “Goed voor de Sporter” opgeplakt krijgt, staat bol van linzen, spelt, geitenvoer, linksdraaiende teengeknede muesliyoughurts, schorseneren, broccoli en groentendranken. De maag draait mij bij de gedachte daaraan reeds om. De Schijf van Vijf voldoet niet meer, het is tegenwoordig de Schaal van Schraal.
Die Kerstraining bestaat uit een verzameling hardlopers uit de diverse loopgroepen binnen onze vereniging. Meedoen is goed, op voorwaarde dat je met etenswaren komt. De lozers komen met een Kerststol van de personeelsvereniging of nemen verdachte buitenlandse voedingsmiddelen mee waarop de uiterste consumptiedatum onleesbaar is gemaakt. Verder is evident, dat de liefhebbers van het uitgebreide tafelen, die doorgaans niet zo van de geaccidenteerde duurlopen zijn, zich in grote getalen melden op de Holterberg, het terrein van onze Kerstraining. Traditiegetrouw zwoegen wij naar het uitkijkpunt voor een foto van het hijgende pak, waarna het tot vreugde van velen alleen maar heuvelafwaarts gaat. Op een open stuk waar een kapitale eik staat doen wij de losmaakoefeningen, die haastig en in rudimentaire vorm worden afgewerkt. Dan is er nog een rentraining over een min of meer carré, dat stijgt en daalt als de Dow Jones. Uiteindelijk wordt de terugreis aanvaard, maar bepaalt niet zonder moeite aangezien wij in een dal zitten en men zich puffend, hijgend en klagend naar boven begeeft, slechts gedreven door de gedachte dat straks de lekkernijen op de picknicktafel worden gestapeld. Deze inspanning is niet zonder gevaar, want sommige liefhebbers hebben in de aanloop naar deze eettraining een dag of wat gevast, zodat deze armetierige lieden staan te shaken op de pinnen en zich niet zelden kruipend richting pleisterplaats begeven.
Al dan niet gesteund door anderen wordt uiteindelijk de parkeerplaats bereikt, ontsluit men kofferbakken en skiboxen en komt men aandraven met taarten, soepen, zoetwaren, patisserie, eigen baksels, misbaksels ook, hete al dan niet alcoholische dranken en diverse onbekende soort van voedingsmiddelen. Een enkeling kiest zorgvuldig uit dit aanbod, een ander start aan het begin van de tafel en werkt zich naar achteren, een derde eet opvallend genoeg niet van de zelf meegebrachte consumpties.
Taart en spelen: sport kan zó vet zijn.
Erik Endlich
