Terugkijkend op de Tour is het spijtig te constateren dat de tactiek in het wielrennen van doorslaggevende betekenis was voor het klassement. Goed, de beste heeft gewonnen: laat daar geen twijfel over bestaan, maar Gerain Thomas heeft tijdens de Ronde van Frankrijk slechts zelden op kop gefietst. Een klein peloton aan Sky-jongens, die overigens ook weten wat fietsen is, sleurde aan kop en liet alleen de kleine visjes toe om op avontuur te gaan. Zodra Dumoulin, Roglic of een andere Top Vijf-gozer demarreerde, ging er een wieltjesplakker uit de Sky-stal achteraan en sleurde de rest van die ploeg aan kop, totdat het pak weer compleet was. Wegkomen en ook –blijven was te vergelijken met een roeier die een tanker probeert voor te blijven: zo goed als onmogelijk. Op een zeker moment word je overvaren.
Ik ben van het hardlopen waar wij dat fenomeen van de ploegentactiek niet kennen. Zelfs in de competitie, waar sprake is van clubs die proberen de meeste punten bijeen te sprokkelen, is nimmer de idee gerezen om elkaar in het vaarwater te zitten. In die zin is het, toegegeven, een domme sport. Op de baan wordt slechts zo hard mogelijk gerend. Niet helemaal overigens. De stayers houden het tempo hoog teneinde de spurters af te matten, de atleten van het eindschot daarentegen houden zich schuil in het pak en sparen zich tot bij de meet. Een strategie die even simpel is als het spelen op een triangel. Een kind kan hier ook de was doen.
Het kan een graadje complexer: 800 meter-lopers rennen tot na de eerste ronde in hun eigen baan, dan komen ze samen. Gezellig is anders want er wordt met ellenbogen gewerkt, met schouders geduwd en op voeten getreden, alsook gevloekt en gestruikeld: zowaar een Tour-momentje.
De marathon is, behalve doorgaans oervervelend, op sommige momenten een ragfijn spel van kat en muis. Iemand loopt van de rest weg, een paar anderen volgen, de achterblijvers zijn te moe. De atletiekcommentatoren, die bepaalt niet te benijden zijn, doen daar dan gemaakt enthousiast over, hoewel er zelden sprake is van rechtstreekse uitzendingen en de verslaggever reeds een dag of langer weet hoe het uit gaat pakken. Daarom is dat commentaar qua geestdrift te vergelijken met een uitvaartleider die de aanwezigen dankt voor hun komst naar de afscheidsceremonie van de overledene.
Valt er dan wat meer drama in de atletieksport te stoppen? Hoe kunnen wij het zielloze geren van broodmagere atleten over een baantje aantrekkelijk maken? Ik denk: de straat op met die lui. Maak ploegen, te herkennen aan de merkwaardig smakeloze outfit van wielrenners. En: zorg dat er veel geld te verdienen valt. Sponsoren, premies, tussensprints met bonus, startgelden. Vervang die zielloze commentator door een duo gewezen wielrenners die onzin kletsen, maar dat wel voortdurend doen en met veel enthousiasme.
U gaat meer van ons, atleten, horen.
Erik Endlich
FOTO: Cees Elzenga
