Hoewel de Olympische Spelen op spectaculaire wijze zijn geopend en inspirerende woorden zijn gebezigd over de spirit en sportiviteit van dit summum van sportbeleving, viel het tot op heden fors tegen.
Als ik dit schrijf heeft de Nederlandse equipe namelijk nog bar weinig klaargespeeld. Pijlen misten te vaak het doel en dus ook de medailles, de tijdrijders stellen teleur, de hockeydames zijn opvallend slordig, de skaters liggen er – net als een judoka – binnen no time uit en een lekke band tijdens het mountainbiken onderstreept nog eens het malheur. Om van de estafettedames bij het zwemmen (nota bene wereldkampioenen) maar te zwijgen. Treurnis alom.
Vanzelfsprekend zijn er deelnemers van andere landen die excelleren en veel kijkgenoegen bieden, maar ben ik nou zo nationalistisch dat mij zulks minder interesseert? Daarbij is de goegemeente voorgespiegeld, dat wij grossieren in eremetaal en aldus in de internationale top vijf of zo belanden. Een klassieke misrekening. Zeker, er kan nog veel wel goed gaan – zoals bij de atletiek en het roeien – maar inmiddels denk ik stoïcijns: eerst zien, dan geloven. Daarom check ik telkens met groeiend afgrijzen mijn mobieltje, zodat ik zie of het loont om het Olympisch journaal te raadplegen. Doorgaans niet.
Overigens dringt de vergelijking met het Nederlandse elftal zich op. Stevig gehypet, reeds op voorhand op het schild gehesen en zeker: we kwamen ver. Maar tegen de grote jongens komen wij steeds te kort. We zijn subtoppers en dat is oprecht niet verkeerd, maar ja: te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken.
Mogelijk dat de voortschrijdende jaren deze jongen enigszins doen verzuren, wellicht ben ik onbewust een volgeling van het legendarische Muppetduo Statler en Waldorf, de Überkritische sikkeneuren. Toch ben ik vast niet alleen en zit de halve wereldbevolking ernstig te hopen dat hun nationale atleten de concurrentie op achterstand houden.
Bij onze atletiekvereniging is de treurnis als het gaat om landelijk presterende sporters. In die zin heb ik leren omgaan met teleurstellingen. Komaan, dan toch maar de tv aangezet.
Erik Endlich
