‘Als ze mij ontslaan, ontslaan ze de beste manager die deze club ooit heeft gehad.’ Nee, dit is geen uitspraak van Christoph Daum of Louis van Gaal, hoewel ze het allebei gezegd zouden kunnen hebben. Het was de brulaap van alle bokito’s die het trainersvak telt, José Mourinho, de coach van Chelsea. Zijn club ligt onder vuur vanwege de beroerde seizoenstart, acht punten uit acht wedstrijden, de slechtste van een Engelse kampioen sinds twintig jaar. Maar aan wie het ook ligt, zeker niet aan José Mourinho. Niet voor niets noemde hij zichzelf bij zijn introductie in Londen ‘The Special One’ en als je zulke dingen roept ga je er vanzelf in geloven dat ze nog waar zijn ook. Hij mocht in de afgelopen transferperiode voor 97.650.000,- euro inkopen, maar echt geholpen heeft het dus niet. Correctie: nog niet, want José Mourinho is de persoonlijke afgezant van de onvolprezen voetbalheer. Alles wat EU-oppergod Frans Timmermans belichaamt qua ijdeltuiterij en grootsprakerij, is José Mourinho voor de voetballerij. Waarom heb ik toch zo’n hekel aan deze brallende blaaskaak, die intimideren en provoceren niet schuwt als de middelen om zijn doel te heiligen? En waarom vind ik zijn Duitse collega Jürgen Klopp zo peilloos veel sympathieker? Gewoon, omdat hij zijn nieuwe club Liverpool ‘A Special Club’ en zichzelf ‘The Normal One’ noemt.
