Terwijl ik bijkwam van de volledige narcose voor de geslaagde staar-operatie boog de grote vriendelijke reus van een anaesthesist zich over me heen met de verdovende mededeling dat mijn nieren een geweldige klap hadden gehad van een antibioticum voor een voetinfectie. Ik kreeg een infuus met een zoutoplossing en een catheter op een plek waar een man die liever niet heeft. De zusters adviseerden me tijdens het aanbrengen daarvan om rustig te blijven, maar dat had hetzelfde effect als de vraag aan Mark Rutte of hij nog een leuke functie elders voor Pieter Omtzigt in gedachten had.
Daar lag ik dan, shocking klem tussen de lakens en twee slangen in mijn lijf. En toen moest de eerste maaltijd nog komen. Die deed me denken aan mijn studententijd, waarin het menu voor de daghap werd bepaald door ingrediënten als macaroni, smac, geraspte kaas en ketchup. Mede daardoor belandde ik die eerste nacht in een hallucinerende droom met een hoofdrol voor een hysterische Tygo Gernandt, die als een demagogische Pontius Pilatus in The Passion de massa opzweepte met de historische woorden: ‘Wollt ihr den totalen Thierry?’ Toen ik wakker schrok kon ik nog net een glimp meekrijgen van Trijntje Oosterhuis als de schele maagd Maria, maar achteraf bleek dat een combi van Kajsa Ollongren en Annemarie Jorritsma waardoor ik zowaar even dacht dat de Derde Wereldoorlog begonnen was.
Er moesten twee zusters aan te pas komen om me met klamme washandjes en sussende woordjes weer terug op aarde te krijgen en sindsdien weet ik het zeker: onze zorg aan het bed is in de best mogelijke handen. Terwijl de boven ons gestelden vrijwel overal een puinhoop van maken, of het nou een verkenning of een vaccinatie is, houden onze helden en heldinnen in hun witte pakken onder alle denkbare omstandigheden het hoofd koel, met het hart op de juiste plaats.
Zij zijn de topsporters van Nederland, onvermoeibaar opgewekt werkend voor de paar grijpstuivers die we hen achteloos toewerpen waar ze goudstaven verdienen. Dat klappen kennen ze nu wel, het is de hoogste tijd voor harde flappen. En intussen ben ik natuurlijk wel blij dat ik maandag weer naar huis mocht.
Peter Bonder
