Karim El Ahmadi is niet mijn favoriete type voetballer. Veel te fysiek, soms zelfs ronduit gemeen. Maar met zijn inzet en karakter stond hij afgelopen seizoen wel model voor het Feyenoord dat voor het eerst sinds achttien jaar, en tot genoegen van vrijwel heel Nederland, eindelijk weer eens kampioen werd. Mede daarom werd hij deze week terecht benoemd tot Voetballer van het Jaar. Zijn entree bij het Gala was op zich al een feest om te zien: temidden van zijn vader op zijn paasbest en zijn moeder met een enorme handtas. Trotser kun je het niet bedenken. En het werd helemaal bal toen Sjaak Swart op het podium ‘Hand in hand kameraden’ begon te zingen.
Hakim Ziyech is in potentie een veel betere voetballer dan zijn landgenoot bij Feyenoord. Sublieme techniek, perfect tweebenig. Maar met zijn mentaliteit maakt hij veel kapot, ook na de wedstrijd. Zijn interview afgelopen zondag met Hélène Hendriks van FOX Sport was een treurig dieptepunt van misplaatste gekrenktheid, in combinatie met een grensoverschrijdende minachting voor zijn vrouwelijke gesprekspartner, die zich overigens fantastisch staande hield. De enige overeenkomst tussen Ziyech en El Ahmadi is dat ze allebei bij FC Twente gespeeld hebben. El Ahmadi is terecht heel erg trots op wat hij met al zijn beperkingen gepresenteerd en bereikt heeft. Ziyech is een verwaand prinsje dat toevallig goed kan voetballen. Meer is het niet.
Peter Bonder
