Sportief gezien zijn die laatste twee weken van het jaar natuurlijk poep. Het zit tussen twee wedstrijdseizoenen in – outdoor en indoor – en het is pover gesteld met de inname van versterkende voedingsmiddelen en met de trainingsarbeid. Je zit en eet veel en sociale verplichtingen verhinderen het terugtrekken in krachtcentrum en op tartanbaan. Snel dringt zich de gedachte op, dat je vadsig wordt en week op de pootjes staat.
Bij mij was het niet anders, hoewel mijn pezige gestalte ook na inname van hele gourmetschotels en een treetje oliebollen er niet merkbaar corpulenter van wordt. Toch heb ik mij wel degelijk ingespannen, en niet een beetje ook. Want onze atletiekvereniging organiseerde voor meen ik iets van de 44ste keer de Oudejaarsloop. Inderdaad: er zijn meer crosslopen in deze dreven en tijdspanne, maar die van ons is onvergelijkbaar zwaar. Daar zijn tenminste drie elementen voor verantwoordelijk. In de eerste plaats is er de aanwezigheid van de Nyreesberg. De organisatie heeft namelijk bedacht dat je iets van zeventien keer die nare puist in het landschap op en af moet. Dus naar boven, vrijwel direct keren en naar beneden, na een paar meter weer richting top – enzovoorts. Dat deze soort van diabolische achtbaan slopend is, laat zich raden. Het tweede punt dat je vlees en botten doet kraken is dat je vervolgens je over een weiland wordt gejaagd, waarna er een vlak bospad volgt. Dat is dan de eerste ronde, zodat je naast normale gutsende zweet ook het angstzweet tussen de schouderbladen voelt kruipen. Immers, die &#!*(!!-heuvel doemt weer op, die je – inmiddels de uitputting nabij – weer –tig keer mag bestijgen en afdalen, wat in beide gevallen borg staat voor het soort pijn dat masochisten tot de rand van de waanzin brengt.
Het derde punt dat de organisatie, kennelijk bestaande uit lieden die, gezeten aan een vergadertafel, het tergen van argeloze lopers als uitgangspunt hebben gekozen, had bedacht was de flessenhals. Strikt genomen is dit het eerste punt, want het komt nog juist vóór de kuitenbijtende heuvels. De flessenhals doemt na de eerste bocht van het parcours op, een meter of 60 na de start. Men zet na het startschot met een mens of 120 aan, strekt monter de benen – en duikelt vervolgens over en onder medelopers door, daar je op een smal pad terecht komt, waar een ondermaatse atleet nét over kan.
Wie overeind krabbelt en merkt dat opmerkelijk genoeg niets gebroken of verrekt is, gaat Unverfroren door en wacht dus die andere punten. Het zal de lezer dan ook niet verbazen, dat de jaarwisseling vervolgens vanwege een staat van ernstige uitputting nauwelijks wordt beleefd. Rest de vraag waarom je aan zoiets mee wilt doen. Vanwege Sisu. Toevallig de naam van de atletiekvereniging die deze Oudejaarsloop bedacht heeft, maar het is ook Fins voor “doorzettingsvermogen”. En het staat, vermoed ik, tevens voor “boze partner”.
Erik Endlich
