We stonden wereldwijd al bekend als een redelijk eigenwijs volkje, en dat kon met enige moeite nog enigszins als een compliment beschouwd worden, maar sinds de coronacrisis zijn we toch vooral het land van de dikke middelvinger geworden. Het negatieve reisadvies voor de kerstvakantie was nog niet uitgesproken, of de tripjes naar Bonaire en Curacao waren al niet meer aan te slepen. Hoezo code geel? Het is maar voor tien dagen en trouwens, we nemen mondkapjes mee. En ik kan u verzekeren dat tijdens Oud&Nieuw alle vuurwerkrecords weer gebroken zullen worden. Hoezo mag niet? Dat bepalen we toch lekker zelf? Tuurlijk, maar dan hoop ik dat de zorg ook adequaat reageert: ‘Jammer van die vinger, zet je ‘m er zelf weer aan?’ Dat is helaas de enige taal die de runderen nog een beetje begrijpen. We hebben het unieke privilege van verworven vrijheden verward met het opportunistische recht op ongepast egoïsme. Dit land heeft dringend behoefte aan een vaccin tegen lompheid en onfatsoen.
Over lomp en onfatsoenlijk gesproken: Martin Jol kan er ook wat van. Hij doet me denken aan Farid Azarkan, de gekostumeerde straatvechter van DENK, waar het begrip ‘ordinair’ tot tweede natuur is verheven. Op het oog netjes, welbespraakt en charmant, maar druk er zachtjes op en er komt een stroom van etter en pus uit. Alles goed en wel, maar die Franse leraar had die cartoon van de profeet ook niet kunnen laten zien. Toch? En die petitie was qua timing misschien niet heel gelukkig, maar is wel massaal ondertekend. Martin Jol is de baas bij FC Den Haag en vervult daar de rol van maffiabaas met verve. Degenen die hem jaknikkend de hielen likken, mogen zijn ring kussen. Wie het waagt om het niet met hem eens te zijn, vindt een dode vis in een krant op de deurmat. De club uit de residentie is een perfecte imitatie van het Romeinse Rijk in zijn nadagen, toen het ten onder ging aan decadentie en degeneratie. FC Den Haag heeft dringend behoefte aan een vaccin tegen bederf en geboefte.
Peter Bonder
