Soms heb je dat. Dan kom je een bepaald persoon zo ongeveer elke dag tegen. Bij mij was dat afgelopen week Robin van Persie. Niet dat ik hem persoonlijk sprak, maar vanaf vorige week donderdag, de dag dat bondscoach Blind de voorselectie van Oranje bekend maakte, tot aan nu kwam ‘het item Van Persie’ in gesprekken met een voetbalmaat toevallig elke dag wel even voorbij. Donderdag zeiden we tegen elkaar: zat Van Persie maar weer bij de selectie. We misten deze grote speler op de lijst van Blind en vonden dat hij voor een oefeninterland tegen de Belgen, waartegen hij nog nooit speelde, wel weer geselecteerd had kunnen worden met in het verlengde daarvan de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Luxemburg. Tegen dit kleine voetballand had hij als recordhouder dan mooi zijn vijftigste interlanddoelpunt kunnen maken. Dan was die mijlpaal ook bereikt. Zou mooi staan op zijn erelijst, filosofeerden wij.
Afgelopen vrijdag blikten we in een gesprekje even terug op het WK 2014 in Brasil waar we beiden geweest zijn en waar we getuige waren van een van de mooiste doelpunten ooit, die kopbal van Van Persie op 13 juni in de wedstrijd tegen Spanje. Zelden zagen we een fraaiere goal, vonden we beiden. Die vliegende, artistieke, oogverblindende duik, zo onvergetelijk prachtig.
Zaterdag werd bekend dat de KNVB en Uefa een tweetal onderscheidingen + horloge naar het huisadres van Van Persie hadden gestuurd vanwege het bereiken van het uitzonderlijke aantal van honderd interlands. Schandalig? Beschamend? Hoe moesten de actie van de KNVB/Uefa benoemen om deze international die ruim een jaar geleden zijn honderdste interland speelde in Kazachstan, op deze manier te eren met een paar onderscheidingen. Oranje won met 2-1, u weet dat nog wel, Van Persie mocht in de 87ste minuut nog even invallen. Dat was sowieso al een schande, dat de topscorer van Oranje, een van de mooiste en meest prominente voetballers van Nederland ooit die ook nog eens een tijdje aanvoerder was, in zijn honderdste interland nog even een paar minuutjes mee mocht doen.
Wat was het dan ook extra mooi dat Van Persie namens Fenerbahçe in de competitiewedstrijd tegen het even hoog op de Turkse ranglijst staande Karabükspor twee keer scoorde en ook nog een assist achter zijn naam mocht zetten. De Rotterdamse crack is terug van weggeweest, hij scoort weer en voetbalt weer goed (met dank aan Dick Advocaat).
Een speler die debuteert in Oranje, is trots. Ik herinner me Hedwiges Maduro. Hij deed voor de eerste keer mee, het was maar een paar minuten en zei dat het hem worst was dat hij maar drie ballen geraakt had. Hij was international en daar was hij zo blij mee.
Ik herinner mij de blijdschap van Sander Boschker toen hij op 39-jarige leeftijd nog een interland mocht spelen.
Hoe ongelooflijk trots zal een speler dan wel niet zijn die honderd keer in het Nederlands elftal heeft gespeeld. Is er dan niemand bij de bond die snapt hoe je een vedette hoort te eren die zo’n fraaie mijlpaal heeft bereikt? Hoe beroerd is het gesteld met de voetbalbond die de onderscheidingen per post opstuurt.
Daarover spraken we gisteren toen we hoorden en lazen over Van Persies aandeel in de zege van Fenerbahçe.
Hopelijk kunnen we vandaag elkaar nog even enthousiast bellen, nadat Blind hem alsnog heeft geselecteerd voor Oranje. Waarna hij als lid van het nationale elftal alsnog gehuldigd kan worden door de fans van Oranje, want die weten wel hoe je een vedette van zijn kaliber moet eren.
Mooi verhaal Gijs, maar de Oranje-fans weten ook hoe je een superster als Iniesta moet uitfluiten (31 maart 2015). Bondscoach Guus Hiddink sprak er terecht schande van. En de KNVB moet zich inderdaad diep schamen.