Ach, wat wisten wij tijdens onze basisschooljaren van kickboksen, martial arts, K zoveel en cagefighting? Alle fysieke krachtmetingen, al dan niet buiten het schoolplein, vielen onder de algemene term “vechten”. Doorgaans vormde de aanleiding tot deze confrontatie iets onbenulligs – een verkeerd geformuleerde of geïnterpreteerde opmerking, een dubbele verkering met hetzelfde meisje, kledingkritiek – waarbij klasgenoten met graagte olie op het vuur gooiden. Dan was op een zeker moment een confrontatie onvermijdelijk. Het vechten bestond echter uit het duwen van de tegenstander, wat je ook ziet bij herten, gemzen en steenbokken. Overeind blijven was het devies. Dat ging mij aardig af, misschien vanwege lange armen en dito benen, die stevigheid boden.
Inmiddels kregen wij vooral tijdens de zeldzame momenten dat wij rond middernacht uit bed mochten, mee wat aanvankelijk Cassius Clay en later Mohammed Ali in de ring presteerde. Het was enorm inspirerend maar leidde op het schoolplein tot een verruwing in het vechten. Duwen werd al snel stoten. Maar dan in de milde vorm, waarbij er op de arm van de opponent werd geslagen. Dat kon flink doorknijpen. Wie de pijn niet kon verdragen was verliezer.
Na de nodige robbertjes vechten en met het klimmen der jaren namen het onderling meppen af. Verreweg de meeste medescholieren gaven het echte vechten eraan en gingen over op bekvechten. Dat kan ook doorknijpen – maar dan in de ziel.
Ik ben de fascinatie voor het echte vechten nooit kwijtgeraakt. Ik heb een paar setjes bokshandschoenen waarmee ik wekelijks onder meer een bokszak probeer te tuchtigen. Maar er naar kijken is zeker zo mooi. Zoals onlangs in het gevecht tussen Anthony Joshua en Joseph Parker. De eerste een Brit, de andere een voor mij onbekende Nieuw-Zeelander. Oorspronkelijk van Samoa trouwens.
Iedereen wist: Parker, die weliswaar ongeslagen was, excelleerde bij één van de vele obscure boksbonden en zou – zoveel stond vast – een enorm pak op zijn flikker krijgen van de ongenaakbare Joshua, die behalve veel groter ook een halve vrachtwagenband breder was.
De vraag restte, in welke ronde de ondermaatse Samoaan gestrekt zou gaan.
Nu bleek echter, dat de praktijk zich niet altijd conformeert aan wat kenners roepen. De kleine Parker had geen dekking, waardoor je reeds dacht: één goed geplaatste stoot en de man zou van geluk mogen spreken als het géén intensive care zou worden. Parker had echter iets kwikzilverigs. Joshua raakte hem af en toe, maar doorgaans slechts half. Parker met zijn wat ondermaatse armpjes kon maar niet dichterbij komen, dus ook hij wist geen doorbraak te forceren.
Het werd dus schaken, iets wat je zelden meemaakt in het boksen. Het ging richting remise, waarbij Joshua als heersende wereldkampioen in de koningsklasse – het zwaargewicht – op het einde net een stuk meer bleek over te houden. Chapeau voor de Samoaanse krijger.
Het was vechten, maar niemand ging neer. Net als op school.
Erik Endlich
