Radio I begon het NOS Journaal van zaterdag 28 mei om drie uur met het bericht dat Max Verstappen zijn auto op het circuit van Monaco in de vangrail had geparkeerd en een goede startpositie voor de wedstrijd van zondag wel uit zijn hoofd kon zetten. Niet veel later volgde de mededeling – ik verzin dit niet – dat tientallen deelnemers aan een proefvaart met een cruiseschip hun geld terug wilden omdat er nog werkzaamheden gaande waren en niet alle beloofde faciliteiten beschikbaar waren. Een veel gehoorde klacht bleek het kennelijk onoverkomelijke euvel dat de mega-glijbaan nog niet klaar was. Mogen we hieruit concluderen dat we een verwend volkje zijn dat hier en daar de prioriteiten niet geheel logisch op de rit heeft staan?
Een dag eerder hoorde ik op datzelfde Radio I een verslaggever praten met de burgemeester van Nuenen, de geboorteplaats van Steven Kruijswijk die op dat moment nog nummer één in de Giro was. Het gesprek ging over de huldiging die in Den Bosch zou plaats vinden en over de vraag of er naast het standbeeld van Vincent van Gogh, die andere Nuenenaar, ook één voor de wielrenner moest komen. Een paar uur later smakt Kruijswijk met een geweldige knal tegen een ijsmuur aan en raakt het podium voor hem uit beeld. Geen huldiging, geen standbeeld, maar wel een ijzersterk karakter en een geweldige vierde plaats. En toch: geen eerste, verdorie, geen feestje, huilie huilie. En hé, Kiki Bertens, wat flik je ons nou, we hadden ons toch met z’n allen voorgenomen dat we Roland Garros zouden gaan winnen? En dan haak je af vanwege pijn in je kuit? Nou én? Je hebt toch twéé kuiten?
Peter Bonder
