Boem. Huhuhuhu. Boem. Hehehehe. BOEM. Ohohohoho. BOEM. Wohohoho. BOEMMMM! OHOHHOHH. Mie ducht, noa vief keer plearen ken iej toch wal een moal.
Skienboar hebt heel völle leu ongevear etzelfde verstand as goldvisken. (Sommigen könt der inderdaad ook net zo glöazig bie kieken.) Dee könt ook noa ne ronde in de komme wier totaal wat niejs zeen. Een betten zo as een kind etzelfde filmke van Jokie en Jet honderd moal oaver kan kieken. Of lachen um vieftig moal ‘kiekeboe’.
Stompzinnigheid is honderd moal oaver etzelfde doon en hoppen dat der wat niejs oetkump, wil et gezegde.
Tuurlik, as achtjöarig junken leup ik met oldjoar ook wal met nen buul vol astronauten langs de weg te plearen. Ne keer in ne putte, want dat ploffen zo mooi. Of tusken et lid van nen askenemmer langs de stroate. Halen niks oet, want dee astronauten gungen toch neet hard genog. ’n Askenemmer stund der hoaste nog nöast te grinniken van ‘wat wilt ze dan?’ Of een half uur gangs um nen taarten te bouwen den as met viefteen sekonden oeteretteld was. Mer good, do as ik tiene was kennen ik et wal. Ik gung lever muziekmaken.
Skienboar geldt dat neet vuur iederene. Der zint dus volwassene kearls dee der de vingers, ogen en andere oetsteksels vuur op et spel zett. Nit enkel dee van zikzelf, mer vake genog dee van umstanders. Dat wör begin dit joar nog es dudelik in Haaksboargen. Umdat een of anderen ossen et nog neet hard genog vund goan en dus een half moordwoapen in mekoar knooien, woermet as een onskoldig kearlken den as tovallig vuurbie leup et leaven leut. Mer nee, mooi joh, lekker plearen mut toch können, höhöhöh en den jongen had doar ook niks te zeuken ja?
Of den hond in et weiland bie boer Johan bie ons achter, jachterig en dol van alle carbidplearderieje. Den greep op nen vlinder wat ene van de umstanders van zik of smeet. Bangs. Vort hond. Ja wat most den doar ook?
Mer waart oe mer a’j der wat van zegt, want dan wordt ze toch obsternoat. Dan begint ze zik an te stellen, kabaal te maken van ‘iej magt ook niks mear hier’ en van allerhande smoesjes te verzinnen. En met nen vinger noar anderen te wiezen en zeggen ‘ik deed toch niks’ en ‘hee was et’ as et mis geet. Net zo as ik dat deed do as ik achte was.
Net as bie wichter mu’w misskien mer es wat grenzen goan stellen. Um ze tegen zikzelf te beskoarmen. En anderen ook.
Martin ter Denge
