Soms roep ik irritatie op met al het gepruts en geknoei. Bij anderen en bij mezelf. Al mijn op zijn minst curieuze eigenschappen zijn voor medelevers meer dan voorheen hinernissen en dan komen er nog moeizame ouderomsverschijnselen bij. Als ik twee zinnen in één zin wil verpakken, worden ‘De straat is niet meer opgebroken’ en ‘Het lijkt me vandaag mooi fietsweer’ verklonterd tot ‘Dezestranie mersopbrok slijkteeda movizweer.’
En dan hoor ik ook nog dat ik af en toe ergernis veroorzaakt door soms een vraag te stellen die ik eerder ook al stelde. Als ik soms vergeet dat ik een neurologische kwaal heb, beter gezegd een aaneenschakeling van effecten vanwege een bloeding in de hersens, denk en leef ik alsof er niks aan de hand is. En waarom zou ik niet : ik hèb nog geheugen en ik héb nog spraak. Dat is dan toch geluk hebben. Waaraan hebben we het verdiend. Om Reve te citeren: ‘Je vraagt je wel eens af, waar hebben we het aan verdien
Ik moet opeens denken aan de cursiefjes die Hein Donner voor NRC Handelsblad schreef, met één vinger getikt, elke dag een stukje. Ik heb ze destijds verzameld. Donner, schaakgrootmeester, kreeg een hersenbloeding toen hij 61 was, ik ben nu al een jaar ouder. Er liggen op Zorgvlied veel mensen te vergaan die ik heb gekend, bewonderd, bezocht, onder wie Hein Donner. Ach, niets is eeuwigheid. Ik vind dit leven al geweldig. En straks nog het eeuwig leven in de Hemel. Je vraagt je wel eens af: ‘Waar hebben wij het aan verdiend?
Op zijn steen staat:
HIER LIGT HEIN
ZIJN WAS ZIJN
is is op Zorgvlied nog te groeten, tikkend uit aandrift, zij het in stilte. Wat me vanzelfsprekend voor hem inneemt is dat Donner ook schrijver was en en vele genres beheerste, uiteraard over schaken en schakers, doch óók over de schone letteren, artikelen in kranten en boeken.
Wie leeft, die tikt.
Han Pape
