In vogels zit veel sport. Je kunt ze bijvoorbeeld verzamelen. Niet op een prikker of in een kooitje, maar door er een foto van te maken. Spotters – want zo heten deze verzamelaars – zijn vaak gefortuneerd zodat zij de hele wereld kunnen overvliegen teneinde die andere vliegers te vereeuwigen. Op budgetniveau kan het trouwens ook: wie bijvoorbeeld in Nederland via het openbaar vervoer in alle uithoeken terecht kan, weet menig exoot voor de lens te krijgen. Vooral ook omdat door ons milder wordende klimaat gevleugelde vrienden blijven plakken die voorheen de tropen als habitat hadden. Ook allerlei kriebelbeesten trouwens, maar die kunnen zich niet echt verheugen in de warme belangstelling van de vogelaar.
Wij – te weten: de eega en ik – sporten ook met vogels, zij het op een bescheiden schaal. Binnenkort is namelijk de vogeltelling van de Vogelbescherming. Blijde types door heel Nederland duwen hun neusjes tegen het koude glas en tellen aantallen en soorten. Wij zijn daar bedreven, maar ook zeer ambitieus in. Voorheen niet. Ach: een merel hier, een clubje mussen daar, een spreeuw er tussendoor en met wat geluk een huppende roodborst: we waren snel tevreden en deden in de huis-, keuken- en vooral tuinwereld weinig onder voor andere gemiddelde vogelaars. Maar je wordt vanzelf fanatieker. Een heggemus bijvoorbeeld. Een groenling is al weer een niveau hoger. Als je ten slotte ook een putter in je tuin krijgt, nou: dan ben je iemand onder de vogeltellers.
De ellende nu is, dat je driekwart van het jaar een keur aan min of meer zeldzame zangvogels in je tuin en derhalve voor je ogen voorbij ziet vliegen, maar dat er op het moment suprême van de vogeltelling slechts wat kleurloze mussen zich aan het overvloedig gestrooide voer tegoed doen. Alsof het zo moet wezen.
Achteraf begrepen wij wel waarom. Zodra de gevleugelde vrienden plotseling een dik hoofd met een groot zwart ding – de verrekijker – voor het vensterglas zien verschijnen, verlaten ze natuurlijk hevig ontdaan de voerplaats. Evident was, dat het anders moest.
Enfin, we hebben het geprobeerd met een etalagepophoofd, een foto van de wederhelft inclusief grote zwarte ogen geplakt op het raam, ik die plotseling voor het raam verschijnt. Vooral dat laatste liet onze achtertuin dagenlang vogelvrij. Telkens kwamen de vogels pas na de vogeltelling weer terug.
Inmiddels doen wij, na een ingeving van mijn partner, het anders. We tellen in de aanloop van de Grote Teldagen al wat vogels. Zo bouw je een reserve op en kun je bijvoorbeeld de Keep – voor de jonge lezers: de cape – die onlangs wat van onze overvloedige voorraad zonnepitten kwam snoepen, vast meetellen. Om van de sijs, de sperwer – ach! de sperwer – en het goudhaantje maar te zwijgen.
Aldus hebben wij vóór de telling al 86 vogelsoorten in stock. Hopelijk trappen ze er in daar bij de Vogelbescherming.
Erik Endlich
