U denkt wellicht dat dit stukje een ornithologische strekking heeft, maar dat is niet zo. Weliswaar is vogelwaarneming een hobby van mij, de titel heeft ook betrekking op een zekere vorm van trainen.
Vroeger, althans niet lang geleden, liep ik mij per definitie het snot voor de ogen. Deze wijze van trainen werd zonder uitzondering door de min of meer serieuze atleet beoefend. No pain no gain, zonder inspanning geen prestatie, loon naar werken, enfin: zo zijn er diverse motto’s of adagia die iedereen, dus ook de lopers, tot spoed manen. Wie behept is met een masochistische inslag moet zulks als muziek in de zweterige oren klinken, terwijl lieden die gewoon zijn om het eelt in de handen te werken – denk aan boeren en buitenlui – evenmin van slag raken als zij telkens uitgewoond van een training thuiskomen.
Deze jongen dus ook. Zo liep ik op de klok. Ik drukte de stopwatch op mijn sporthorloge in en probeerde mijn rondje van een kilometer of tien steeds sneller af te leggen. Vanzelf begon ik de nieuwe route op een laf tempo, maar aangezien ik steeds iets eerder thuis wenste te zijn, ging het tempo wekelijks – soms twee of vaker per week – omhoog, zodat ik uiteindelijk sprintend de woning verliet en in hetzelfde tempo en dus uitgeput over de drempel struikelde. Als er geen verbetering inzat, bedacht ik een nieuw rondje. Met uiteindelijk hetzelfde resultaat, namelijk hevig zwetend, zwaar ademend en die avond als een lijk in de fauteuil hangend: zo verging mij de rest van de dag. Verder ging in vroeg naar bed waar ik terstond in een diepe slaag viel, tot leedwezen van de eega.
Inmiddels hebben zich nieuwe inzichten aangediend, inhoudende dat zware training op den duur de fysiek meer kwaad dan goed doet. Ook op internetfora zien we atleten van naam die de dilettant tot rust maant en roept, dat een rustig draven voldoende is om tot prima prestaties te komen. Men noemt deze relaxte trainingsmethodiek “vogeltjes kijken” wat aardig de lading dekt: waar de hevig rennende atleet slechts oog heeft voor stopwatch, hartfrequentie en pasritme, is het de slimme loper die in een gelijkmatige tred ziet wat de natuur aan moois te bieden heeft.
Laat dat nu ook geweldig uitkomen in verband met het klimmen der jaren waarmee ondergetekende geconfronteerd wordt. Terwijl ik in opgerichte houding en dus niet langer voorovergebogen starend naar de eigen voeten om mij heen kijk en aldus bijzondere gevederde vrienden en divers wild spot, keer ik fris terug in huiselijke kring. Zonder problemen kan ik weer andere taken aan en is het niet nodig om zeer vroeg in de sponde te klimmen.
Dat heeft de wederhelft inmiddels ook in de gaten, zodat ik een wat actievere rol in de huishouding gekregen heb. Want aan een voordeel kleeft niet zelden een nadeel.
Erik Endlich
