Wie als hardloper intervaltraining wil doen, gelieve zich tot een trainer te wenden. Deze jongen bijvoorbeeld: wie zich bij één van mijn twee montere loopgroepen meldt, leert spelen met tempi en diverse afstanden. De zonderlingen die autistisch van lantaarn naar lantaarn sprinten weten doorgaans weinig tot niets over extensieve en intensieve interval, het omslagpunt, melkzuurvorming en hoeveel van iemands lichaamsgewicht per snelle pas op de beenderen drukt. Een paar keer namelijk. Verder veel plezier met uzelf in de ellende te storten door in uw uppie wat aan te klooien.
Neen: ga liever vogeltjeskijken. Hierbij doel ik niet zozeer op het inruilen van hardloopschoenen voor een verrekijker, maar heb ik het over een rustig duurlooptempo. Wie zich zonder bijstand van een kundig trainer ziet, doet er daarom verstandig aan een eind te gaan joggen. Dat heet dan vogeltjeskijken: men zou dus in beginsel onze gevederde vrienden kunnen waarnemen zonder dat men hieraan voorbij snelt. Voor wie nog een argument zoekt om het “hennig an” te doen: ik train ook zo. Niets is beter voor de conditie.
Nu heb ik toevallig hobby aan de waarneming van alles wat vliegt en geen insect is, dus vogels. Dat geeft dan weer een extra dimensie tijdens de rustige duurlopen, al moet ik de gevleugelde vriend van tamelijk dichtbij zien wil ik deze kunnen thuisbrengen. Dat laatste in de zin van herkennen, niet dus als bij naar het nest brengen. De alledaagse vogels, zoals soms te zien in de jungle die onze wilde tuin is, kan ik herkennen. Dus de mezen, mussen, merels en roodborsten, maar ook de tjiftjaf en andersoortigen, zoals genoemd in het nuttige werkje “De Vogels in onze Tuinen” van 1957.
Maar dat ornithologisch geneuzel hoeft natuurlijk niet uw ding te zijn om toch te genieten van de langzaam voorbij trekkende natuur. Overigens ben ik wel tamelijk jaloers op de kenners die een honderden meters verderop neerstrijkende vogel onmiddellijk herkennen en tevens aan iedere piep, kra en tjilp horen bij welke soort dergelijke geluiden horen.
Een vriend die Pierre heet – hij is overigens geen onverdienstelijk speerwerper – is het vleesgeworden vogelzakboekje. Waar ik met moeite een “V” zie die vermoedelijk een vogel betreft, roept hij gedecideerd: “Kijk, een bonte vliegenvanger! En hoor toch, de roep van de ortolaan!” Dat laatste kwam mij voor als het geluid van een roestige fietsketting, waarmee ik maar gezegd wil hebben dat mij deze jaloersmakende kennis van vogels vreemd is.
Anderzijds meen ik genoemde vriend tijdens het hardlopen met gemak op afstand te kunnen zetten.
Kennis is leuk, maar een hardloper is eerder thuis en heeft dus een betere conditie. Maar ach: iedere vogel zingt zoals hij gebekt is.
Erik Endlich
