Gisteravond weer begonnen met de training bij Sportclub. Elke keer brengt dat weer een bepaalde spanning met zich mee, ook op dit niveau. Het is steeds weer mooi om weer te beginnen na een periode van inactiviteit. Nog altijd heb ik dat en dat moet je koesteren. Dat is het pure van voetbal. Ik hou van voetbal en kan er niet meer buiten. Daar ben ik intussen wel achter gekomen.
Natuurlijk moet je, als je gewend bent op een ander niveau te werken, een paar stappen terug doen. Maar het blijft voetbal. Inmiddels weet ik ook dat het grote verloop bij de amateurs hieraan inherent is, vooral als je de middelen ontbreken om de betere spelers te houden. En niet alleen dat. Ook amateurvoetballers willen op een zo hoog mogelijk niveau spelen en dat is hun goed recht.
Daarbij weet ik intussen dat je in de voorbereiding nooit de hele groep tot je beschikking hebt. Spelers zijn op vakantie of gaan nog op vakantie en dat betekent veel improviseren en plannen, zodat iedereen goed aan de start komt van de competitie. Wat ook mooi is van weer te werken met een vrijwel nieuwe groep spelers die zich spontaan hebben aangemeld of gekomen zijn op voorspraak van de spelers die gebleven zijn, dat is de uitdaging om te kijken wat hun mogelijkheden zijn en hoe je er een team van kunt maken dat past in de klasse waarin we spelen. Dat geeft me nog steeds een prikkel en hopelijk gaat het nooit meer weg.
Tour de France is mooi, schaatsen ook, maar er gaat niets boven voetbal. Het heeft mijn hele leven beheerst.
