Mijn pensioen is aangebroken: een zee van tijd wacht mij. Nu maar hopen dat ik niet verdrink. Dat verwacht ik overigens niet. Ten eerste nu niet denkbeeldig is dat ik omval. Immers, niet zelden dat een verse pensionado, na een druk professioneel bestaan, vanwege de abrupte overgang het loodje legt. Het vergelijk met de topsporter dringt zich op. Dikwijls neemt deze, na een slavenbestaan op baan, weg of in het zwembad, pardoes plaats op bed en achter de geraniums. Dat is vragen om problemen aan rikketik of hersenen. Bepaald geen wenkend perspectief.
Ten tweede: opdat mogelijkheid 1 niet plaatsvindt is intensivering van fysieke inspanning mijn voornemen. Daar kwam ik vanwege het tamelijk drukke docentenbestaan lang niet altijd aan toe. Het bleef doorgaans beperkt tot de tweewekelijkse training die ik gaf. Ik hobbelde wat mee en riep enkele aanwijzingen, wat zowel de fysiek als het hoofd bediende. Dat moet dus een onsje meer.
Overigens: nu even niet en want ik zit wat daas voor mij uit te kijken. Een kwestie van afkicken. Het besef dat ik niet naar een baas hoef, daalt thans in. Het abrupte daarvan is te vergelijken met een hardloper, die tijdens zijn race plotseling een figuur ziet opdoemen die met de armen wijd roept, dat de wedstrijd voorbij is. Dat is even schakelen. Dus moet ik als het ware buiten de baan om zelf mijn meters maken. Maar eerst recupereren.
Daarna begin ik mij het schompes te trainen. Dat moet ook wel, wil ik het verouderingsproces tenminste tijdelijk een halt toeroepen. Vanzelfsprekend zal ik in de strijd tegen verval en degeneratie uiteindelijk het rimpelige hoofd moeten buigen. Tenzij ik voordien ergens in het veld verrast wordt door doodsvijand Magere Hein. Zodat ik in het harnas sterf. Deze mogelijkheid heeft de voorkeur boven een wegkwijnen in huiselijke kring – wat offers vraagt van de dan dienstdoende mantelzorger – of in het een of andere verpleeghuis, waarbij welwillende maar telkens wisselende lieden mijn kwijlende ik van bed lichten teneinde verschoond te worden. De keuze ligt voor de hand.
Daarom dus rennen totdat ik erbij neerval, bij voorkeur tegen het advies in van de geriatrische arts die meent dat al te hevige inspanning vermeden moet worden. Overigens hangt alles weer af van de wederhelft, die ik vanzelfsprekend niet onverzorgd wil laten.
Enfin, vooralsnog koester ik het vakantiegevoel dat in deze tijd van het jaar, dankzij de klimaatverandering, een warm genoegen is. Te heet eigenlijk voor het stevig werken aan de conditie, dus veroorloof ik mij die pauze. Het uitlaten van de hond via schaduwrijke plekken is wat mij nog uit de terrasstoel drijft.
Verder wens ik u, indien dit op prijs gesteld natuurlijk, wekelijks met een pennenvrucht te bedienen. Deze vorm van hersengymnastiek zal nog aangevuld worden met een schaakcomputer, zodat ook de bètafaculteit aandacht krijgt.
Dat ik u nog vaak mag berichtten…
Erik Endlich
Dat laatste hoop ik ook, Erik. Geniet van je pensioen. Ik kan het je alleen maar aanbevelen.