Ik ging jaren achtereen jaarlijks naar Papendal, waar de loopsportdag werd gehouden. Honderden looptrainers uit alle uithoeken van Nederland kwamen zich daar bekwamen door workshops van min of meer bekende sportfiguren te volgen. Het waren wonderlijke dagen, niet zozeer door de aangeboden materie, maar vooral door de types die daar ten tonele verschenen. Mijn collega’s als het ware. De meeste deelnemers waren uiterst serieus. Nu is er niets mis met het geconcentreerd volgen van iets dat nuttig is, maar ik bedoel vooral: gespeend van enig gevoel voor humor. Men sprak doorgaans over hun eigen loopgroep met een ernst die deed vermoeden dat er weinig plezier aan te beleven viel. Vermoedelijk was dat ook zo, indachtig het adagium dat een trainer de groep krijgt die hij of zij verdient. Vermoedelijk gaat het in veel gevallen om zwaar criminele figuren of in elke geval om atleten met het zure gemoed van iemand die dagelijks een fles azijn nuttigt.
Ik heb dat nooit zo goed begrepen. Weliswaar ligt het anders met de training van toplopers, maar ook in dat geval kan ik mij maar moeilijk voorstellen dat men de motivatie opbrengt om te trainen onder een persoon met de inborst van een beulsknecht en het vrolijke gemoed van iemand die als geestdriftig vermaak loopschema’s bedenkt.
Ik steek daar vanzelfsprekend volkomen anders in. Wellicht komt dat ook omdat mijn atleten eerst na een uiterste inspanning in staat zijn om een hollende kleuter in te halen, maar hoe het ook zij: ik ga uit van de gedachte dat iedereen voor z’n lol rent. Dat heb ik dus ooit in Papendal geroepen, waarna men mij de meewarige blik toewierp die doorgaans gereserveerd is voor dronkaards en hooligans, wat overigens vaak hetzelfde is.
OK, maar ik blijf bij mijn oorspronkelijk plan. Want hoewel blijkbaar veel hardlopers een loopgroep bezoeken om zich het snot voor de ogen te rennen, terwijl zij nog minder talent hebben dan verstand, is mijn visie een geheel andere: lopen voor de fun.
Vandaar dat ik hindernissen bedenk, estafettes doe, ze laat touwtjespringen en balgooien, met ze door het bos ren en, vooral, na de training laat losgaan in de kantine.
Dan is het weliswaar zo dat vanzelf blije Bourgondiërs mijn training komen bezoeken en die vaak meer naar elkaar luisteren dan naar mijn aanwijzingen, soit: het zij zo, als ze maar plezier hebben.
Dat is zeker het geval. Bijna iedereen blijft na de training een kopje leut of thee scoren, er worden moppen getapt en men neemt elkaar in de maling. Daar doe ik graag aan mee, sterker ook tijdens de training steek ik ze graag de gek aan. Dat is dan meteen de ballotage: wie daar moeite mee heeft en liever gedrild wordt door een schreeuwlelijk: be my guest, maar niet bij ons.
Vrolijke Frans: komt vooral eens bij ons kijken!
Erik Endlich
