Toen John Lennon doodgeschoten is. En John F. Kennedy. Toen Hennie Kuiper Parijs-Roubaix won of toen FC Twente landskampioen werd. Waar was je toen? Die vraag stel je je vaak als belangrijke (sport-) gebeurtenissen van vroeger weer even in de belangstelling staan. Waar was je tijdens de Vuurwerkramp van Enschede (morgen 20 jaar geleden)? Dat vroeg iemand mij zaterdag.
Het antwoord was niet moeilijk. Want ik herinner me nog goed dat ik thuis in Hengelo in de tuin bezig was en ergens in de verte de knallen hoorde. Ik dacht dat het aan de andere kant van de stad was, maar het bleek Enschede te zijn. Dat hoorden we even later op de radio en via telefoontjes.
In de namiddag moest ik naar Nijverdal, naar de receptie van Het Ravijn. De waterpolospeelsters van deze vereniging waren landskampioen geworden en ik had als chef van de sportredactie van de Twentsche Courant Tubantia de taak hen te feliciteren. Dat deden we destijds altijd bij een landskampioenschap van een regionale club.
Onderweg naar Nijverdal hoorde ik op de radio hoe erg het was en ik zag tientallen brandweerauto’s en ambulances in haastige spoed naar Enschede rijden en steeds groter wordende rookpluimen.
In het boerderijachtige restaurant stonden de speelsters op een rij en al feliciterend vertelde ik hen over de ramp in Enschede. Een van hen wilde er nog wat meer over weten en ik vertelde haar wat ik er intussen van wist. Na enkele zinnen wist ze al genoeg. ‘Ik ga er naar toe’, zei ze gedecideerd. Het was Astrid Maathuis, de reserve-keepster. Ik weet het nog. Ze was politieagent in Enschede, had vanwege de receptie een vrije dag genomen, maar liet de toespraken en het hapjesbuffet voor wat het was. De topsportster liet de huldiging de huldiging en vertrok als een speer naar Enschede om haar collega’s te gaan helpen. Daar kon ze zich nuttiger maken dan op die receptie. Ze wilde in Roombeek zijn.
Het is een onbetekenend voorvalletje, een ultraklein kroniekje, een minuscuul feitje tussen de duizenden verhalen over de ramp van 20 jaar geleden. Maar ik heb het altijd onthouden. Vond het een mooi moment.
(foto: rechts Astrid Maathuis, n1 1 Nanne Bruins, nr 7 Karin Kuipers)
Zaterdag 13 mei. Ik fietste met een vriend net onder het Hennie Kuipertunneltje in Denekamp. Zag de rookpluimen steeds groter en zwarter worden. Als een speer naar huis, omgekleed en op de MTB naar Enschede naar de Hengelosestraat. Het gebouw van de Sociale Academie waar ik o.a. Marketing Pr voor deed. Ik kwam in een totale chaos terecht. Alle ruiten en deuren er uit. Kon zo naar binnen fietsen. Van het ene lokaal naar het andere. Van de directeurskamer zo naar de biblotheek. Heb, zonder overleg, een sportmaatje gebeld (aannemer Oosterveld uit Tusveld). Hij heeft binnen 2 uur met plaatmateriaal alles dichtgetimmerd. Het staat nog als een actuele film op mijn netvlies!!!
Mooi Gijs, hoe kleine dingen je dan bijblijven. Natuurlijk in een veel grotere context. Gisteren de indrukwekkende documentaire gezien over de Vuurwerkramp en me gerealiseerd dat ik er aanvankelijk geen weet van had.
Vera (mijn vrouw) was met dochterlief Laura shoppen in Doetinchem en ik was rondom huis wat aan het klussen. Toen de twee thuiskwamen, snapten ze niet dat ik nog zo rustig aan het werk was. Zij hadden het vreselijke nieuws namelijk op de autoradio gehoord en dachten dat ik binnen zou zitten luisteren/kijken naar het laatste nieuws. Niet dus. Gedrieën hebben we toen binnen het afschuwelijke nieuws tot ons laten doordringen.
Na gisteren zijn er bij betrokkenen weer oude wonden open gereten, begreep ik uit de documentaire. Vooral bij hen die er zo nauw bij betrokken waren, zoals de (onterecht) ontslagen leider van de onderzoekscommissie. Ook voor de nabestaanden jaarlijks een pijnpunt. Los daarvan zal het gemis altijd pijnlijk blijven.
Hallo Gijs, ik was een fietstocht aan het uitzetten voor het veteranenteam van Achilles’12. We zaten op het moment van de knal op het terras van golfbaan het Sybrook en maar een paar km van het Roombeek. De volgende dag sprak ik iemand die er na toe was gegaan, omdat hij hoorde dat er brand was op het terrein waar hij zijn meubels opgeslagen had. Via de zijstraat van de singel hoopte hij te zien waar de brand was en toen kwam de knal…….Hij kan het nog na vertellen, maar het houdt hem nog steeds bezig.
Gijs, wat bijzonder om dit te lezen.
Het moment dat ik hoorde van jou over de vuurwerkramp…..ik vergeet het nooit meer.