Daar waar anderen zich opmaken voor uitslapen en alles op z’n elfendertigst doen, wat ook “pensioen” genoemd wordt, ben ik voor wat anders gegaan. De kantoorbaan werd immers een tredmolen waarin ik afgestompt naar mijn vrije jaren had kunnen dieselen, zoals velen voor mij. Een hogeschool had evenwel een vacature uitgezet voor een docent die iets met communicatie moest doen en zowaar: ze namen mij aan. Nu ben ik dus als het ware gekatapulteerd vanuit het rusthuis dat administratiekantoor heet naar de enorme bijenkorf vol voortdurende kleppende studenten. Na de eerste weken in deze soort van energiecentrale lag ik telkens voor lijk op de bank. Inmiddels ga ik zelfs na tienen naar bed. Ook een relatief bejaarde man is in staat, mits beschikkend over een uitstekende conditie, om dit enorme verschil in dynamiek te doorstaan. Min of meer.
De hogeschool is een aanjager van allerlei activiteiten. Niet alleen werd ik ingeschreven voor een avondcursus pedagogiek, die ik met kleine oogjes en met hersenen die reeds volgelopen waren, trachtte uit te zitten. Toen kwam het bericht dat de tweedejaarsstudenten een zogenaamde activiteitendag hadden georganiseerd. Iets met water, grootte hoogten, eten en drinken. Eindelijk iets wat mij lag, namelijk veel lichamelijke inzet en weinig psychische prestatie. Dit was mijn ding, hier zou ik mijn docenten, die zich ongetwijfeld afvroegen waarom die ouwe kerel was aangenomen, doen verbazen met mijn onwaarschijnlijke fitte fysiek.
Het begon met een quiz met muziekfragmenten en kennisvragen, waar ik niet één laat staan meer potten kon breken. Ik negeerde enkele meewarige blikken, want eerst nu kwam mijn momentum. Er werd namelijk gekanood. De ellende daarvan was evenwel, dat we met z´n drieën waren. Dat resulteerde in elkaar hakende peddels, rondjes draaien aangezien twee aan dezelfde kant die stokken in het water duwden enzovoorts. Het bleek een bedroevende vertoning. Dan maar klimmen. Terwijl de klimmer met een haastig gelegde knoop middels een dun lijntje gezekerd was, was er een figuur op de grond die weinig anders deed dan het touw in de handen houden en dat hand-over-hand strak te trekken, teneinde een min of meer dodelijke val te voorkomen. Mijn zekeraar bleek een babbelkomt die er geen been in zag met anderen te keuvelen, terwijl ik tijdens het bereiken van een duizelingwekkende hoogte schielijk en met het hart in de keel weer naar beneden ging. Mijn zogeheten redder bleek in gesprek met een jonge vrouw.
Aldus kon ik ook op dit vlak niet excelleren, zodat er nog één onderdeel overbleef waarin ik onmogelijk een figuur kon slaan, tenzij een goede, namelijk een rondje hardlopen. Ik stond mij reeds knieheffend op te warmen in een strak aerodynamisch pakje, toen via de intercom het bericht kwam dat de tijd voor een sportief intermezzo voorbij was, en of wij aan tafel wilden.
Ze denken nog steeds dat ik een ouwe sukkel ben.
Erik Endlich
