Niet Floris Stempel, die op 18 maart 1900 In Café Oost-Indië aan de wieg stond van de club.
Niet Jack Reynolds, die precies honderd jaar geleden kwam aanwaaien bij de club en zorgde voor de eerste grote successen en die bovendien de kiem legde voor het spel dat nog altijd de maatstaf is bij de club.
Niet Jan de Natris, die als eerste volksvoetballer van Oranje het denigrerende gedrag van alle jonkheren en kinderartsen trotseerde.
Niet Piet van Reenen, beter bekend als “Goaltjes Piet”, die met 273 voltreffers nog altijd clubtopscorer aller tijden is.
Niet Rinus Michels, die als speler, maar toch vooral als trainer een legende werd en de club de noodzakelijke keiharde sportmentaliteit bijbracht.
Niet de even fijnbesnaarde als stronteigenwijze linksbuiten Piet Keizer, die volgens velen, waaronder zelfs Cruijff-biograaf Nico Scheepmaker eigenlijk beter was dan Cruijff.
Niet Johan Cruijff, de man die zijn club en het hele Nederlandse voetbal op de kaart zette in een tijd dat we een voetbaldreumes waren, mijlenver verwijderd van de echte top.
Niet Jaap van Praag, die het zakelijk instinct introduceerde in het voetbal en de club naar de wereldtop leidde in zijn periode als voorzitter.
Niet Gerrie Muhren die, achteloos een balletje hooghoudend, model stond voor het soms wel erg zelfbewuste karakter van de club.
Niet Louis van Gaal, die er als laatste in slaagde om bij de club een onoverwinnelijk team te smeden, dat Real Madrid nog maar 18 jaar geleden in het eigen Bernabeu volledig scheel tikte.
Niet Sjakie Swart, niet Johan Neeskens, niet Ruud Krol, Jesper Olsen, Frank de Boer of Jari Litmanen en al helemaal niet Zlatan Ibrahimovic.
Zij zijn allemaal NIET Ajax.
Nee, want Ajax dat zijn wij. Wij staan namelijk elke twee weken negentig minuten met onze rug naar het veld in onze blote kippenborst te springen op de tribune. Wij vingerverven iedere week weer een nieuw doekje, waarin we niet de club, maar vooral onszelf als topsupporters eren. Wij zingen en bonken negentig minuten lang aritmisch op onze trommels, ook als er geen enkele reden is om te zingen en te bonken. En als het moet zetten we het veld van de concurrent in brand, want dat geeft ons weer status bij andere op zichzelf geilende fanclubjes, die een geslaagde tifo-actie belangrijker vinden dan winst of verlies. Wij zijn het hart en ziel van de club en niet die bestuurders die er alleen voor hun eigen ego zitten, of die graaiende spelers met hun veel te vette contracten. Zonder ons heeft de club geen bestaansrecht en daarom juichen wij onszelf en niet de club toe.
Laat de club ons maar toejuichen.
Iets met spijker en kop, helemaal raak.
Vroeger had je tante Sjaan en Sjakie Wolfs. Tegenwoordig wordt die club gegijzeld door criminelen en een veroordeeld killer met een naam als een stripfiguur; Polletje. Viervoudig moordenaar en de Poetin van 410. Sjaan, Polletje, Schele Arie, Sam (Klepper) en Moos. Volgende keer toch maar een kogelvrij overhemd aandoen als je weer boos het veld op wandelt, Sar.
Geweldig weer Rene !