In de sport gaat het om het winnen, om het hoogste, maar het kan soms wringen. Net als in het leven buiten de sport gaat het erom of de kosten en de baten in overeenstemming zijn. Debet versus credit, geluk versus gelul. Hoe ver bijvoorbeeld moet je gaan met het verleggen van je fysieke grenzen, waar eindigt de sport en begint de verdwazing?
Het gaat ook nog eens om plezier, dat je ervan opknapt om een prestatie te leveren, dat het een boost geeft. Je gaat je er fijner en frisser door voelen, de aloude Griekse wijsheid van een gezonde geest in een gezond lichaam. Kan dat nog als het alleen om geld gaat? Als elke prestatie weer moet worden overtroffen, elke grens verlegd, een tiende van een seconde sneller op de atletiekbaan of de schaatsbaan?
De mooiste voetbalpotjes speelde je vroeger tegen vrienden. Dan stond het prestige van het dorp op het spel, van de straat, van de buurt misschien, later van het dorp en nog later van het land. In die zin zijn de Oranje Leeuwinnen ook Oranje Heldinnen, voor Nederlanders, en misschien anderhalve Australiër, verder niet. En was Liverpool tegen de Tottenham natuurlijk een clash, voor Engelsen, verder voor niemand.
In die constatering zit het grote geheim van de sport. Het gaat om betrokkenheid en herkenbaarheid. Je moet als speler als kijker betrokken voelen en je moet je in spel en spelers herkennen. Dat is meer waard dan de cup met welke oren dan ook.
Altijd streven naar de mix van het beste en het mooiste, het ligt om de hoek, en dan het hoogste bereiken.
Scipio
