Het weer interesseert me alleen in de winter. Elke morgen, de hele dag, volg ik de prognoses. Gaat het vriezen of blijft het kwakkelen. Om de een of andere reden vind ik dat mooi of trekt het me aan. Dat heeft te maken met het verleden, vermoed ik. De laatste twintig jar schaats ik niet meer, maar vroeger was ik niet van het ijs te slaan. Overdag een tocht maken en ‘s avonds op de plaatstelijke ijsbaan, wat heel gezellig en sfeervol was met de bekende koek en zopie.
Ik schaatste rond mijn vijftiende, zestiende jaar op houten noren. Geld voor echte noren was er niet. In de winter van ’62-’63 met de historische Elfstedentocht lag er denk ik acht weken ijs. We hadden thuis net tv. Ik zat uren gekluisterd aan de buis om Paping cs te bekijken. Er waren nog geen rijdende camera’s, we moesten het doen met vaste camera’s in de dorpen waar de rijders doorheen kwamen. Alles was heel indrukwekkend en is onvergetelijk. Het leek net Siberië.
Zelf heb ik nog in die winter een tocht van 120 km gereden bij ons on de buurt, op het Uitgeester meer, het Alkmaarder meer en in de Zaanstreek. Een rondje van 40 km dat drie keer genomen moest worden. Toen was ik al fanatiek, want ik mocht niet gepasseerd worden en ik gunde me geen tijd om wat te eten. In de laatste ronde, zo’n vijf km voor het einde, bij Krommenie in de buurt, kreeg ik de hongerklop. Ik was niet meer vooruit te branden en kwam hortend en stotend in Uitgeest aan. Stond te trillen op mijn benen. Bij aankomst meteen drie marsen naar binnen gewerkt en ik was weer boven Jan. ‘s Avonds weer naar de ijsbaan.
Het Uitgeester kortebaan kampioenschap over 160 meter heb ik als net zestienjarige jongen ook gereden. In de finale werd ik door de plaatselijke coryfee (jarenlang de kampioen) uitgeschakeld. In de belle, de noodzakelijke derde ronde, gleed ik uit in gewonnen positie. Ontroostbaar. Vader aan de ene kant trots, aan de andere kant boos dat ik viel.
Nu maar afwachten of ie er komt, de tocht der tochten. Ik zal ook die dag niet van de buis weg te slaan zijn.
